تقديرات الهى) بهترين همنشين است»؛

(وَنِعْمَ الْقَرِينُ الرِّضَى)

. همنشين خوب كسى است كه به انسان آرامش بخشد و او را از بى‌تابى در برابر مشكلات باز دارد و در او روح اميد بدمد و تمام اين آثار در راضى بودن به قضاى الهى است.

آنكس كه مقدرات را از سوى خداوند حكيم و مهربان مى‌داند هرگز از مصائبى كه به هر حال در دنيا روى مى‌دهد و مشكلاتى كه گريبان انسان را ناخواسته مى‌گيرد ناراحت نمى‌شود و بى‌تابى نمى‌كند و اعصاب خود را در هم نمى‌كوبد.

البته اين بدان معنا نيست كه انسان در برابر هر حادثه‌اى تسليم شود، بلكه به اين معناست كه تمام كوشش خود را براى پيروزى بر مشكلات به كار گيرد؛ ولى اگر حوادثى خارج از حيطه قدرت او رخ دهد در برابر آن راضى باشد و زبان به ناشكرى نگشايد و جزع و بى‌تابى نكند.

در روايتى آمده است كه موسى بن عمران عليه السلام به پيشگاه خداوند عرضه داشت: مرا به عملى راهنمايى كن كه اگر آن را انجام دهم رضاى تو را به دست آورده باشم. خداوند به او وحى فرستاد كه رضاى من (گاه) در ناخوشنودى توست و طاقت آن را ندارى ... موسى بر زمين به سجده افتاد عرض كرد خداوندا افتخار سخن گفتنت با من را به من بخشيده‌اى و پيش از من به كس ديگرى نداده‌اى و هنوز مرا به عملى راهنمايى نكرده‌اى كه با آن رضا و خوشنودى‌ات را به دست آورم‌

«فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَيْهِ أَنَّ رِضَايَ فِي رِضَاكَ بِقَضَائِي؛

خداوند به او وحى فرستاد كه رضاى من در اين است كه تو راضى به قضاى من باشى». [1]

[1]. بحارالانوار، ج 79، ص 134.