روز خواسته‌هاى او بر اثر گذشت زمان از دسترس وى دورتر مى‌شود.

سپس امام عليه السلام به پنجمين و ششمين نكته اشاره فرموده و كسانى را كه به خواسته‌هاى دنيوى خود مى‌رسند گرفتار خستگى و آنان راكه به آن نمى‌رسند گرفتار درد و رنج معرفى مى‌كند و مفهوم آن اين است كه نه آنها كه بر خواسته‌هاى دنيوى خود پيروز مى‌شوند آرامش و راحتى دارند و نه آنان كه ناكام مى‌مانند، زيرا همان‌گونه كه به دست آوردن مواهب مادى با مشكلاتى روبروست، نگه داشتن آن مشكلات بيشترى را در پى دارد.

ضمير در «به» گرچه ظاهراً به «دهر» (روزگار) باز مى‌گردد؛ ولى از آنجا كه پيروزى به روزگار معنا ندارد، منظور از آن همان مواهب دنياست و قرينه آن جمله‌هاى «ظَفِرَ» و «فاتَ» است.

دقت در نكات حكمت‌هاى بالا كافى است انسان را به موقعيت خود در زندگى دنيا آشنا سازد و از هر گونه زيادى روى و خيال‌پردازى و غفلت باز دارد و به تلاش درباره فراهم ساختن زاد و توشه آخرت توجه دهد.

اين نكته نيز شايان دقت است كه «دهر» در اصل و ريشه لغت به معناى غلبه است؛ ولى از آنجا كه زمان بر هر كس و هر چيز غلبه پيدا مى‌كند، آن را دهر ناميده‌اند، بنابراين دهر همان گذشت شب و روز و سال و ماه است و گاه (مانند آنچه در ذيل كلام حكمت‌آميز بالا آمد) به معناى مواهب دنيا آمده است.

در حديثى از امام اميرالمؤمنين عليه السلام مى‌خوانيم كه مى‌فرمود: دهر سه روز است و تو در ميان اين سه روز قرار گرفته‌اى: روزى كه گذشت و آنچه در آن بودى كه هرگز باز نمى‌گردد. اگر در آن روز عمل نيكى انجام داده‌اى از گذشتن آن غمگين نخواهى شد و از رفتن به استقبال آينده خوشحال خواهى بود و اگر كوتاهى و تقصير در آن كرده‌اى از رفتنش شديدا غمگين مى‌شوى و از كوتاهى خود حسرت مى‌خورى. روز ديگر همان است كه تو امروز در آن از صبحگاهان آغاز