جوانان بيشتر است و شايد دليل آن اين باشد كه انسان هر چه خود را به مرگ نزديك‌تر مى‌بيند احساس مى‌كند وقت كمترى براى رسيدن به آرزوها در اختيار دارد. به عكس جوانان فكر مى‌كنند وقت طولانى براى رسيدن به آرزوها دارند.

در حديث معروف نبوى مى‌خوانيم:

«يَشيبُ ابْنُ آدَمَ وَيَشُبُّ فيهِ خِصْلَتانِ؛

انسان پير مى‌شود ولى دو صفت در او جوان خواهد شد: حرص و آرزوهاى دور و دراز». [1]

در سومين و چهارمين نكته به نزديك شدن انسان به مرگ و فاصله گرفتن از خواسته‌ها اشاره مى‌كند. فاعل اين دو فعل همان «دهر» و گذشت روزگار است زيرا عمر انسان به هر حال محدود است و سرمايه‌اى است كه با گذشت زمان تدريجاً نقصان مى‌پذيرد و به همان نسبت، انسان از خواسته‌هايش دور مى‌شود چون زمان كوتاه‌ترى براى رسيدن به خواسته‌ها در اختيار دارد. اضافه بر اين نيروهاى او هم رو به ضعف و كاستى مى‌رود و اين عامل ديگرى است كه او را از خواسته‌هايش دور مى‌سازد.

گرچه «آمال» و «امنيّه» هر دو معناى قريب به يكديگر دارند و به معناى آرزوها و خواسته‌هاست؛ ولى به نظر مى‌رسد «آمال» بيشتر در مورد آرزوهاى دست يافتنى و «امنيّه» در مورد آرزوهاى دست نيافتنى به كار مى‌رود، هرچند گاه در غير اين مورد نيز استفاده مى‌شود.

بنابراين جمله «يُجَدِّدُ الْآمالَ» اشاره به اين است كه انسان هر روز آرزوى تازه‌اى براى خود پيدا مى‌كند و براى رسيدن به آن مشغول تلاش مى‌شود و هر

[1]. بحارالانوار، ج 70، ص 22.