سوى هيچ آب و غذايى نمى‌برد به گمان اين‌كه همه آنها آلوده است، در هيچ مهمانى شركت نمى‌كند، هيچ هديه‌اى را نمى‌پذيرد و بايد تنها خودش غذاى خويش را تهيه كند و گاه در جهت مخالف قرار مى‌گيرد و فرقى ميان آلوده و غير آلوده، بيمار مسرى و غير بيمار نمى‌گذارد.

بعضى از شارحان، اين مطلب را با موضوع عدالت در مسائل اخلاقى پيوند زده و گفته‌اند: هميشه فضايل اخلاقى حد وسط در ميان دو دسته از رذايل است:

شجاعت حد اعتدالى است كه در ميان صفت تهور (بى‌باكى) و جبن (ترس و بزدلى) قرار گرفته است. عالم به سراغ حد وسط و جاهل يا در طرف افراط قرار مى‌گيرد و يا در جانب تفريط و همچنين سخاوت حد اعتدال ميان بخل و اسراف است همان‌گونه كه قرآن مجيد خطاب به پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد:

« «وَلا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلى‌ عُنُقِكَ وَلا تَبْسُطْها كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُوماً مَحْسُوراً»؛ هرگز دستت را بر گردنت زنجير مكن (و ترك انفاق و بخشش منما) و بيش از حد آن را مگشا تا مورد سرزنش قرار گيرى و از كار فرو مانى». [1]

در مسائل مربوط به اعتقادات، گروهى از جاهلان درباره عظمت على عليه السلام چنان افراط كردند كه قائل به الوهيت و خدايى او شده و گروه ديگر چنان كوتاه آمدند كه در صف ناصبان قرار گرفتند و به يقين هر دو گروه گمراهند. خط صحيح همان پذيرش ولايت به معناى امام مفترض الطاعه بودن است.

در خطبه 127 نيز اين مطلب به صورت شفاف و روشن آمده است:

«وَسَيَهْلِكُ فِيَّ صِنْفَانِ مُحِبٌّ مُفْرِطٌ يَذْهَبُ بِهِ الْحُبُّ إِلَى غَيْرِ الْحَقِّ وَمُبْغِضٌ مُفْرِطٌ يَذْهَبُ بِهِ الْبُغْضُ إِلَى غَيْرِ الْحَقِّ؛

به زودى دو گروه در مورد من هلاك و گمراه مى‌شوند:

دوست افراطى كه محبتش او را به غير حق (غلو) مى‌كشاند و دشمن افراطى كه به سبب دشمنى قدم در غير حق مى‌نهد (و مرا كافر خطاب مى‌كند).

[1]. اسراء، آيه 29.