البته بايد توجه داشت كه عفت معناى عام و معناى خاصى دارد: معناى خاص آن پاكدامنى در مقابل آلودگى‌هاى جنسى و معناى عام آن هر گونه خويشتن‌دارى در برابر گناه و كارهاى زشت و پست است.

در حديث ديگرى از امام عليه السلام در غررالحكم‌ مى‌خوانيم:

«مَنْ عَفَّ خَفَّ وِزْرُهُ وَعَظُمَ عِنْدَاللَّهِ قَدْرُهُ؛

آن‌كس كه عفاف پيشه كند بار گناهش سبك و قدر و مقامش در پشگاه خدا افزون مى‌شود».

اما در مورد غنا كه بهترين زينت شكرگزارى است؛ نه تنها شكر لفظى بلكه شكر عملى. اغنيا و ثروتمندانى كه شرك عملى به جا مى‌آورند، به نيازمندان كمك مى‌كنند، در كارهاى خير و عام المنفعه سرمايه‌گذارى مى‌نمايند، به آنها كه وام مى‌خواهند وام مى‌دهند و حتى به كسانى كه محتاجند و روى سؤال ندارند به طور پنهانى كمك مى‌كنند آنها برترين زينت را در زندگى براى خود فراهم كرده‌اند، در پيشگاه خدا آبرومندند و در برابر خلق خدا نيز داراى شخصيت و آبرو و چه زينتى از اين بالاتر.

اما اگر غنىّ راه طغيان پيش گيرد، در كمك به ديگران بخل بورزد، آلوده شهوات و عيش و نوش گردد، در نظر همه زشت و منفور خواهد شد.

البته همه بايد شكر نعمت‌هاى خدا را به جا آورند؛ ولى اين كار براى آنها كه مشمول نعمت بيشترى هستند زيبنده‌تر، بلكه لازم‌تر است.

شكر نعمت را بايد از پيامبران بزرگ الهى ياد گرفت؛ سليمان كه ملك و حكومت بى‌مانندى داشت و جن و انس سر بر فرمان او بودند و بسيارى از قواى زمين و آسمان در خدمت او قرار داشتند هنگامى كه مى‌بيند يكى از شاگردانش به نام «آصف بن برخيا» چنان مقام والاى روحانى پيدا كرده كه مى‌تواند تخت «بلقيس» را در يك چشم بر هم زدن از شهر سبأ به شام نزد وى حاضر كند مى‌گويد: « «هَذَا مِنْ فَضلِ رَبّى لِيَبْلُوَنِى أَشْكُرُ أَمْ أَكْفُرُ»؛ خداوند چنين‌