دانه خرما باشد، زيرا خداوند متعال اين صدقه كوچك را براى صاحبش پرورش مى‌دهد، همان‌گونه كه شما بچه اسب يا بچه شتر خود را پرورش مى‌دهيد و در روز قيامت پرورش يافته آن را به او باز مى‌گرداند تا جايى كه بزرگ‌تر از كوه عظيمى خواهد بود؛

«كُلُّ مَعْرُوفٍ صَدَقَةٌ إِلَى غَنِيٍّ أَوْ فَقِيرٍ فَتَصَدَّقُوا وَلَوْ بِشِقِّ تَمْرَةٍ وَاتَّقُوا النَّارَ وَلَوْ بِشِقِّ التَّمْرَةِ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ يُرَبِّيهَا لِصَاحِبِهَا كَمَا يُرَبِّي أَحَدُكُمْ فَلُوَّهُ أَوْ فَصِيلَهُ حَتَّى يُوَفِّيَهُ إِيَّاهَا يَوْمَ الْقِيَامَةِ حَتَّى يَكُونَ أَعْظَمَ مِنَ الْجَبَلِ الْعَظِيمِ». [1]

در گفتار حكيمانه 422 تعبير ديگرى از همين موضوع مهم آمده است مى‌فرمايد:

«افْعَلُوا الْخَيْرَ وَلَا تَحْقِرُوا مِنْهُ شَيْئاً؛

كار نيك را انجام دهيد و هيچ مقدار از آن را كم مشماريد».

مهم اين است كه انسان در انفاق خود، هرچند كم اخلاص داشته باشد. اين خلوص نيت كم را بسيار و كوچك را بزرگ مى‌كند. شاهد اين سخن داستانى است كه در شأن نزول آيه 79 سوره توبه آمده است:

لشكر اسلام براى مقابله احتمالى با دشمن در جنگ تبوك آماده مى‌شد.

پيغمبر اكرم دستور به جمع‌آورى كمك‌هاى غذايى براى سربازان اسلام داد.

هركس به اندازه توانايى خود مقدارى خرما به عنوان زكات يا تبرع به مسجد مى‌آورد و كسانى كه امكانات بيشترى داشتند مقدار فزون‌ترى مى‌آوردند.

كارگر مسلمانى به نام «ابو عقيل انصارى» كه از چاه‌هاى اطراف مدينه آب براى منازل مى‌آورد و با مبلغ مختصرى كه از اين كار دريافت مى‌كرد هزينه زندگى خانواده خود را در حد پايين تأمين مى‌كرد نيز به فكر كمك به ارتش اسلام افتاد و چون اندوخته‌اى نداشت گفت: يك شب را اضافه كار مى‌كنم و درآمد آن را خدمت پيامبر مى‌آورم. محصول كار شبانه او دو من خرما بود كه يك من آن را براى خانواده خود گذارد و يك من را خدمت پيامبر آورد. منافقان‌

[1]. بحارالانوار، ج 71، ص 410، ح 16.