عيب‌جو هنگامى كه ديدند «ابو عقيل» مشتى خرماى خشكيده در دامن ريخته خدمت پيامبر مى‌آورد او را به باد مسخره و استهزا گرفتند و سخن‌ها گفتند. آيه شريفه نازل شد، كار «ابو عقيل» را كاملًا ستود و استهزا كنندگان را به عذاب اليم الهى تهديد كرد: « «الَّذِينَ يَلْمِزُونَ الْمُطوِّعِينَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ فِى الصَّدَقَتِ وَالَّذِينَ لايجِدُونَ إِلّا جُهْدَهُمْ فَيَسخَرُونَ مِنهُمْ سَخِرَ اللَّهُ مِنهُمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ»؛ كسانى كه از صدقات مومنان اطاعت‌كار عيبجويى مى كنند، و آنهايى را كه دسترسى جز به مقدار (ناچيز) توانائيشان ندارند مسخره مى نمايند خدا آنها را مسخره مى كند (كيفر استهزا كنندگان را به آنها مى‌دهد) و براى آنان عذاب دردناكى است». [1]

البته گاه به هفتصد برابر و بيشتر مى‌رسد.

[1]. توبه، آيه 79.