روشنى از اين معناست.

اما اين‌كه مى‌فرمايد: شايسته ترين مردم به عفو قادرترين آنها بر مجازات است به دليل اين است كه هر چه قدرت بر مجازات بيشتر باشد عفو و گذشت اهميت بيشترى پيدا مى‌كند و هيچ كس نمى‌تواند بگويد اين عفو بر اثر ضعف و ناتوانى از مجازات بوده است.

جالب اين است كه در قرآن مجيد آنجا كه عفو از قاتل عمد را مطرح مى‌كند با تعبير به «برادر» از او ياد مى‌نمايد؛ « «فَمَنْ عُفِىَ لَهُ مِنْ أَخِيهِ شَىْ‌ءٌ فَاتِّبَاعٌ بِالْمَعْرُوفِ»؛ پس اگر كسى از سوى برادر (دينى) خود چيزى به او بخشيده شود (و حكم قصاص او تبديل به خون‌بها گردد) بايد از راه پسنديده پيروى كند».

در كتاب‌ كنزالعمال‌ اين حديث كوتاه و پرمعنا از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله نقل شده:

«تَعافُوا تَسْقُط الضَغائِنُ بَيْنَكُم؛

يكديگر را عفو كنيد تا دشمنى‌ها در ميان شما از ميان برود». [1]

در حديث ديگرى از امام صادق مى‌خوانيم:

«إنّا أهْلُ بَيْتٍ مُرَّوتُنَا الْعَفْوُ عَمَّنْ ظَلَمَنا؛

ما خاندانى هستيم كه شخصيت ما ايجاب مى‌كند كسى را كه ستمى در حق ما روا داشته عفو كنيم.

در حالات امام على بن الحسين زين العابدين عليهما السلام مى‌خوانيم كه هشام بن اسماعيل (والى مدينه از طرف عبد الملك بن مروان) آن حضرت را زياد آزار مى‌داد ولى هنگامى كه «وليد بن عبد الملك» بر سر كار آمد (بر اثر شكايات زياد مردم) او را عزل كرد و دستور داد او را در برابر مردم حاضر كنند كه هر كس از او ستمى ديده انتقام گيرد. او مى‌گفت: من بيش از همه از على بن الحسين بيم دارم (زيرا بيش از همه به او آزار رساندم) امام با يارانش از آنجا مى‌گذشت، به آنها سفارش فرموده بود كه حتى يك كلمه به او بدگويى نكنند. هنگامى كه امام از

[1]. كنز العمال مطابق نقل ميزان الحكمه، ماده «عفو».