صالحى براى آنها نوشته مى‌شود». [1]

آن‌گاه امام عليه السلام در پايان اين سخن مى‌افزايد: «خداوند سبحان كسانى را از بندگانش كه بخواهد (و لايق بداند)، به موجب صدق نيت و پاكى باطن داخل بهشت مى‌كند»؛

(وَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ يُدْخِلُ بِصِدْقِ النِّيَّةِ وَالسَّرِيرَةِ الصَّالِحَةِ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ الْجَنَّةَ)

. اشاره به اين‌كه خداوند به نيت خوب و اراده اعمال صالح به انسان پاداش مى‌دهد، زيرا نيت و اراده، عملى است باطنى كه در بسيارى از روايات براى آن پاداش ذكر شده است. سريره صالح و باطن نيكو نيز مولود اعمال صالحى است كه در گذشته انجام داده و آن هم داراى پاداش نيك است. گاه كسانى هستند كه تصميم بر كارهاى نيك گسترده‌اى دارند؛ ولى دستشان به جايى نمى‌رسد و يا در سايه خودسازى داراى سريره صالحه شده‌اند. خداوند به لطف و كرمش، اين‌گونه افراد را وارد بهشت مى‌كند. [2]

مرحوم سيّد رضى در ذيل اين كلام حكمت‌آميز (گويا نياز به توضيح ديده و با عبارات شيوايى آن را شرح مى‌دهد و) مى‌گويد: «آنچه امام عليه السلام فرموده راست و درست است؛ بيمارى اجر و پاداش ندارد، چرا كه از قبيل امورى است كه استحقاق عوض دارد (نه اجر و ثواب) زيرا عوض و پاداش را انسان در مقابل كارهاى خداوند نسبت به بندگانش مانند بيمارى‌ها و مانند آن مستحق مى‌شود؛ اما اجر و ثواب، در مقابل فعل بندگان است، بنابراين بين اين دو فرق است؛ فرقى كه امام با آن علم نافذ و نظريه صائب خود به آن اشاره فرموده است»؛

(قالَ الرَّضىُ: وَأقُولُ: صَدَقَ عليه السلام، إنَّ الْمَرَضَ لا أجْرَ فيهِ، لِأنَّهُ لَيْسَ مِنْ قَبيلِ ما يُسْتَحِقُّ عَلَيْهِ الْعِوَضُ، لِأنَّ الْعِوَضَ يُسْتَحِقُّ عَلى‌ ما كانَ في مُقابِلَةٍ فِعْلِ اللَّهِ تَعالى‌ بِالْعَبْدِ،

[1]. توبه، آيه 120.

[2]. درباره آثار نيت خوب و بد در ذيل حكمت 32 بحث كرده‌ايم.