نادان مشورت نكن (كه از آن زيان خواهى ديد)». [1]

در حديث ديگرى از امام صادق از پيغمبر مى‌خوانيم: چهار چيز قلب انسان را مى‌ميراند از جمله گفت و گوى با احمق است‌

(وَ مُماراةُ الْأحْمَقِ). [2]

سپس در جمله حكمت‌آميز دوم مى‌فرمايد: «از دوستى با بخيل برحذر باش، زيرا به هنگامى كه شديدترين نياز را به او دارى تو را رها مى‌سازد»؛

(وَ إِيَّاكَ وَمُصَادَقَةَ الْبَخِيلِ، فَإِنَّهُ يَقْعُدُ عَنْكَ أَحْوَجَ مَا تَكُونُ إِلَيْهِ)

. بخيل انواع و اقسامى دارد. ساده‌ترين آن اين است كه حاضر نيست از مواهبى كه خدا به او داده در اختيار ديگران بگذارد، هرچند بسيار بيش از نياز در اختيار دارد و نوع ديگر از بخيل اين است كه خودش هم حاضر به مصرف آن مواهب نيست؛ يعنى نسبت به خود بخل مى‌ورزد و بدترين انواع بخل كسى است كه از استفاده كردن مردم از مواهب يكديگر ناراحت مى‌شود.

امام در اينجا مى‌فرمايد: دوستان گاه به يكديگر نيازمند مى‌شوند و حتى گاهى به قدرى نياز شديد است كه سرنوشت انسان را رقم مى‌زند و اگر دوست، بخيل باشد در چنين حالتى نيز انسان را رها مى‌سازد. اما اگر خودش نيازمند شود انتظار هرگونه كمك را دارد.

در روايات مشورت، از شور با بخيل نيز نهى شده است؛ در عهدنامه مالك اشتر قبلا خوانديم كه امام به مالك دستور مى‌دهد:

«لَا تُدْخِلَنَّ فِي مَشُورَتِكَ بَخِيلًا يَعْدِلُ بِكَ عَنِ الْفَضْلِ وَيَعِدُكَ الْفَقْر؛

هرگز بخيل را در مشاوران خود داخل مكن، زيرا از كمك كردن به ديگران مانع مى‌شود و وعده فقر به تو مى‌دهد». [3]

سومين كسى را كه امام فرزندش را از دوستى با او نهى مى‌كند افراد فاجر

[1]. تحف العقول، ص 315.

[2]. بحارالانوار، ج 70، ص 349.

[3]. نهج‌البلاغه، نامه 53.