بسيار موفق‌اند، همان‌گونه كه در بحارالانوار از على عليه السلام نقل شده:

«فِي سَعَةِ الْأَخْلَاقِ كُنُوزُ الْأَرْزَاق؛

در حسن خلق گنج‌هاى روزى نهفته شده است». [1]

امام عليه السلام بعد از ذكر اين چهار جمله حكمت‌آميز درباره عقل و حمق و عُجب و حسن خلق به چهار نكته ديگر درباره ترك دوستى با چهار گروهى كه صفات زشتى دارند مى‌پردازد.

نخست مى‌فرمايد: «فرزندم از دوستى با احمق برحذر باش، چرا كه او مى‌خواهد به تو منفعت برساند ولى زيان مى‌رساند (زيرا بر اثر حماقتش سود و زيان را تشخيص نمى‌دهد)»؛

(يَا بُنَيَّ، إِيَّاكَ وَمُصَادَقَةَ الْأَحْمَقِ، فَإِنَّهُ يُرِيدُ أَنْ يَنْفَعَكَ فَيَضُرَّكَ)

. «مصادقت» به معناى دوستى است و مى‌دانيم دوستى افراد با يكديگر سرنوشت آنها را به هم پيوند مى‌زند و هر يك در زندگى ديگرى تأثير مى‌گذارد.

احمق كسى است كه بر اثر نادانى گرفتار اشتباهات بزرگ مى‌شود؛ خوب را بد و بد را خوب مى‌پندارد. تنها به ظاهر امور قضاوت مى‌كند غافل از اين‌كه گاه آنچه ظاهرش زيان‌آور است باطنى پرسود دارد و يا آنچه آغازش ضرر دارد پايانش بسيار پرفايده است.

به همين دليل گاه با اصرار، دوست خود را وادار به انجام كارى مى‌كند كه عاقبت دردناكى دارد و به عكس از كارى باز مى‌دارد كه سرانجامش بسيار قرين موفقيت و سعادت است و چون وسوسه‌هاى چنين فرد احمقى خواه ناخواه ممكن است در انسان اثر بگذارد، امام مى‌فرمايد پيوند دوستى خود را با چنين افرادى قطع كن.

در بعضى از روايات آمده است كه با احمق مشورت نكنيد: امام صادق عليه السلام مطابق آنچه در كتاب‌ تحف‌العقول‌ آمده است مى‌فرمايد:

«لَا تُشَاوِرْ أَحْمَقَ؛

با فرد

[1]. غررالحكم، ح 5383.