تك و تنهاست نه طبلى جلوى او مى‌نوازند و نه پرچمى بالاى سر اوست. در اين صورت او از خليفه زمان ما هم پايين‌تر است.

در عيون الاخبار «ابن قتيبه دينورى» طبق نقل علّامه شوشترى آمده است شخص احمقى مى‌گفت من اسم گرگى كه يوسف را خورد مى‌دانم؛ اسمش فلان بود. به او گفتند: يوسف را گرگ نخورد. گفت: پس اين اسم، اسم همان گرگى است كه يوسف را نخورد. [1]

سپس در سومين جمله از اين كلمات نورانى مى‌فرمايد: «بدترين تنهايى و وحشت خودبينى و خودپسندى است»؛

(وَأَوْحَشَ الْوَحْشَةِ الْعُجْبُ)

. «وحشت» در لغت هم به معناى تنهايى آمده است و هم به معناى ترس و ناراحتى ناشى از آن و به يقين، افراد خودبزرگ‌بين دوستان خود را به زودى از دست مى‌دهند، زيرا مردم حاضر نيستند زير بار چنين افراد خودبين و خودخواهى بروند و به اين ترتيب در زندگى تنهاى تنها مى‌مانند.

در حديثى از اميرمؤمنان عليه السلام كه در غررالحكم‌ آمده مى‌خوانيم:

«آفَةُ اللُّبِّ العُجْبُ؛

آفت عقل خودبينى و خودپسندى است». [2]

در حديث ديگرى از همان حضرت در همان منبع آمده است:

«إزراءُ الرَّجُلِ عِلَّةَ نَفْسِهِ بُرْهانُ رِزانَةِ عَقْلِهِ وَ عِنْوانُ وُفُورِ فَضْلِهِ وَ إعْجابُ الْمَرْءِ بِنَفْسِهِ بُرْهانُ نَقْصِهِ وَ عُنْوانُ ضَعْفِ عَقْلِهِ؛

خورده‌گيرى انسان نسبت به خويشتن (و كارهاى خود) دليل بر قوت عقل او و گواه فزونى فضل اوست و خودپسندى انسان دليل بر نقص او و گواه ضعف عقل اوست». [3]

سرانجام در چهارمين دستور انسان‌ساز مى‌فرمايد: «برترين حسب و نسب‌

[1]. بهج الصباغه، ج 13 ص 417.

[2]. غررالحكم، ح 848.

[3]. همان، ح 4814.