است». [1] و در حديث ديگرى از آن حضرت مى‌خوانيم:

«سَلَامَةُ الدِّينِ فِي إعْتِزَالِ‌النَاسِ؛

سلامت دين انسان دركناره‌گيرى از مردم است». [2]

در حديث گويا و روشنى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم هنگامى از آن حضرت سؤال كردند: چرا گوشه‌گيرى را انتخاب كرده‌ايد؟ فرمود:

«فَسَدَ الزَّمَانُ وَتَغَيَّرَ الْإِخْوَانُ فَرَأَيْتُ الانْفِرَادَ أَسْكَنَ لِلْفُؤَاد؛

زمانه فاسد شده و برادران تغيير روش داده‌اند به همين دليل، آرامش دل را در تنهايى يافتم». [3]

قرآن مجيد نيز اشاراتى به اين معنا دارد از جمله درباره حضرت ابراهيم مى‌خوانيم كه او گروه بت‌پرستان را مخاطب قرار داد و گفت: « «وَأَعْتَزِلُكُمْ وَما تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَأَدْعُوا رَبِّي»؛ از شما و آنچه غير از خدا مى‌خوانيد و مى‌پرستيد كناره‌گيرى مى‌كنم و (تنها) پروردگارم را مى‌خوانم». [4]

در داستان اصحاب كهف نيز در آيه 16 سوره «كهف» اشاره به گوشه‌گيرى آنها از گروه فاسد و مفسد شده است.

از آنچه گفته شد به خوبى روشن مى‌شود كه هرگز منظور امام عليه السلام اين نبوده است كه اگر گروهى باطل بر ضد مؤمنان و طرفداران حق برخيزند نبايد به حمايت مؤمنان حق‌جو برخاست؛ اين سخن بر خلاف صريح قرآن است كه مى‌فرمايد: « «فَإِنْ بَغَتْ إِحْداهُما عَلَى الْأُخْرى‌ فَقاتِلُوا الَّتى تَبْغى حَتَّى تَفى‌ءَ إِلى‌ أَمْرِ اللَّه»؛ اگر گروهى از مسلمانان بر گروه ديگرى ظلم و ستم روا داشتند (و اصلاح در ميان آن دو از طريق مسالمت‌آميز امكان‌پذير نشد) با جمعيت ستمگر پيكار كنيد تا به سوى حق باز گردند». [5]

[1]. غررالحكم، ص 318، ح 7350.

[2]. همان، ص 319، ح 7365.

[3]. ميزان الحكمه، ج 8، ماده عزلت، ح 12911.

[4]. مريم، آيه 48.

[5]. حجرات، آيه 9.