شورش‌هاى اهل باطل و فتنه‌هاى ناشى از خصومت آنها با يكديگر نبايد آلت دست اين و آن شود؛ بايد خود را دور نگه دارد و به هيچ يك از دو طرف كه هر دو اهل باطل‌اند كمك نكند.

در اين گونه موارد معمولًا هر كدام از طرفين به سراغ افراد بانفوذ و باشخصيت مى‌آيند تا از نفوذ و قدرت آنها براى كوبيدن حريف استفاده كنند.

در اين هنگام بايد اين افراد بلكه تمام افراد، خواه ضعيف باشند يا قوى نهايت مراقبت را به خرج دهند كه در دام فتنه‌گران و غوغاسالاران نيفتند مبادا دين و يا دنياى آنها آسيب ببيند و همان گونه كه در بالا آمد در بعضى از روايات جمله‌

«ولا وَبَر فَيُسْلَب»

نيز به آن افزوده شده است يعنى شتر دو ساله پشمى هم ندارد كه آن را بچينند و از آن استفاده كنند.

نمونه اين فتنه‌ها در صدر اسلام و قرون نخستين فراوان بود كه امامان اهل‌بيت و يارانشان همواره از آن كناره‌گيرى مى‌كردند حتى داستان قيام ابو مسلم بر ضد بنى‌اميه گرچه در ظاهر براى كوبيدن باطلى بود ولى در باطن براى تبديل باطلى به باطل ديگر و حكومت بنى عباس به جاى بنى‌اميه بود. به همين دليل هنگامى كه ابو مسلم به وسيله نامه‌اى پيشنهاد حكومت و خلافت را به امام صادق عليه السلام كرد امام آن را نپذيرفت زيرا مى‌دانست در پشت پرده اين قيام چه اشخاصى كمين كرده‌اند و به تعبير ديگر امام مى‌دانست اين يك فتنه است كه دو گروه باطل به جان هم افتاده‌اند و نبايد به هيچ كدام امتيازى داد.

رواياتى كه از ائمه هدى عليهم السلام درباره فضيلت عزلت و گوشه‌گيرى به ما رسيده است غالباً ناظر به اين‌گونه شرايط است.

از جمله امام اميرالمؤمنين عليه السلام طبق آنچه در غررالحكم آمده مى‌فرمايد:

«الْعُزْلَةُ أَفْضَلُ شِيَمِ الْأَكْيَاسِ؛

گوشه‌گيرى برترين خصلت افراد باهوش و زيرك‌