آن‌گاه امام عليه السلام درباره چهارمين رذيله اخلاقى اين‌گونه افراد مى‌فرمايد: «كسى كه در برابر عوامل هلاكت خويش در دنيا و آخرت تسليم گردد (و به مبارزه بر ضد اسباب شك و شبهه بر نخيزد) در هر دو جهان هلاك خواهد شد»؛

(وَمَنِ اسْتَسْلَمَ لِهَلَكَةِ الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ هَلَكَ فِيهِمَا)

. مى‌دانيم شياطين جن و انس سعى دارند از طريق شبهه‌افكنى، افراد را در عقايد دينى خود به شك و ترديد بكشانند. اگر انسان در مقابل آنها حالت تهاجم منطقى بگيرد بر آن شبهات غالب مى‌شود و عقايد حق را مى‌پذيرد؛ اما افراد ترسو و بزدل در حالت انفعالى قرار مى‌گيرند و همچون پر كاهى كه در مقابل تندباد قرار گيرد هر روز به سويى كشيده مى‌شوند و نمى‌توانند عقيده حق را برگزينند.

مرحوم سيّد رضى پس از پايان اين حديث مى‌گويد: «بعد از اين كلام سخنان ديگرى بوده كه ما از بيم اطاله سخن و خارج شدن از هدف اصلى در اين باب از آنها صرف نظر كرديم»؛

(قال الرَّضيُ: وَبَعْدَ هذا كَلامٌ تَرَكْنا ذِكْرَهُ خَوْفَ الْإطالَةِ وَالْخُرُوجَ عَنِ الْغَرَضِ الْمَقْصُودِ فِي هذا الْبابِ)

. همان‌گونه كه در آغاز اين گفتار حكيمانه آورديم در منابع ديگر، اين حديث با اضافات فراوانى نقل شده است. [1]

ابن ابى‌الحديد بعد از ذكر اين گفتار حكيمانه مى‌گويد: بسيارى از عارفان اسلامى تعليمات خود را از اين سخن امام عليه السلام گرفته‌اند و در گفتار جمعى از آنها كه مى‌نگريم مى‌بينيم كه كلمات امام عليه السلام در اين حديث شريف مانند ستاره‌هاى پرنورى در سخنان آنان مى‌درخشد.

در شرح نهج البلاغه‌ مرحوم شوشترى مى‌خوانيم كه در كتاب‌ التنبيه الكبرى‌

[1]. براى آگاهى بيشتر به كتاب كافى، ج 2، ص 50 و تحف العقول، ص 162 و خصال، ج 1، ص 231، ح 74 مراجعه فرمائيد.