قرآن مجيد مى‌فرمايد: « «الَّذينَ يُجادِلُونَ في‌ آياتِ اللَّهِ بِغَيْرِ سُلْطانٍ أَتاهُمْ كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ وَعِنْدَ الَّذينَ آمَنُوا كَذلِكَ يَطْبَعُ اللَّهُ عَلى‌ كُلِّ قَلْبِ مُتَكَبِّرٍ جَبَّارٍ»؛ همانان كه در آيات الهى بى‌آنكه براى آنها آمده باشد به مجادله برمى خيزند، كارى كه خشم عظيمى نزد خداوند و نزد كسانى كه ايمان آورده‌اند بار مى آورد، اين‌گونه خداوند بر قلب هر متكبر جبارى مهر مى نهد». [1]

آن‌گاه امام درباره زيغ كه از موانع معرفت و حجاب شناخت است و سبب شك و انحراف از حق مى‌گردد مى‌فرمايد: «كسى كه از راه حق منحرف شود (و به دنبال هوس‌ها برود) خوبى در نظرش بدى و بدى نزدش خوب جلوه مى‌كند و گرفتار مستى گمراهى مى‌شود»؛

(وَ مَنْ زَاغَ سَاءَتْ عِنْدَهُ الْحَسَنَةُ، وَحَسُنَتْ عِنْدَهُ السَّيِّئَةُ، وَسَكِرَ سُكْرَ الضَّلَالَةِ)

. مى‌دانيم هرگاه انسان از حق منحرف شود و در شهوات و هوا و هوس‌ها غوطه‌ور گردد تدريجا به بدى‌ها خو مى‌گيرد و بر اثر تمايلات باطنى، زشتى‌ها را زيبايى مى‌پندارد و بر اثر فاصله گرفتن از خوبى‌ها، خوبى‌ها در نظر او زشت و ناپسند مى‌شود و همان‌طور كه امام عليه السلام فرموده در مستى گمراهى فرو مى‌رود و چنين كسى ممكن است حتى در بديهى‌ترين امور مانند وجود خدا كه آثارش در تمام پهنه آفرينش نمايان است شك و ترديد به خود راه دهد و حتى او را منكر شود.

قرآن مجيد مى‌فرمايد: « «ثُمَّ كانَ عاقِبَةَ الَّذينَ أَساؤُا السُّواى‌ أَنْ كَذَّبُوا بِآياتِ اللَّهِ وَكانُوا بِها يَسْتَهْزِؤُنَ»؛ سپس سرانجام كسانى كه اعمال بد مرتكب شدند به جايى رسيد كه آيات خدا را تكذيب كردند و آن را به سخريه گرفتند». [2]

حديث معروفى هم در كلمات پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله آمده و هم در سخنان على عليه السلام‌

[1]. غافر، آيه 35.

[2]. روم، آيه 10.