در حديثى از امير مؤمنان على عليه السلام كه در غررالحكم‌ آمده مى‌خوانيم:

«قِوامُ الشَّريعَةِ الْأمْرِ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّهْيُ عَنِ الْمُنْكَرِ وَإقامَةُ الْحُدُودِ؛

اساس شريعت و دين امر به معروف و نهى از منكر و اجراى حدود الهى است». [1]

در حديث ديگرى از آن حضرت در همان كتاب آمده است:

«الْأَمْرُ بِالْمَعْرُوفِ أَفْضَلُ أَعْمَالِ الْخَلْقِ؛

امر به معروف برترين اعمال بندگان خداست». [2]

در روايت ديگرى آمده است:

«كَانَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام إِذَا مَرَّ بِجَمَاعَةٍ يَخْتَصِمُونَ لَا يَجُوزُهُمْ حَتَّى يَقُولَ ثَلَاثاً اتَّقُوا اللَّهَ يَرْفَعُ بِهَا صَوْتَهُ؛

امام صادق عليه السلام هنگامى كه از كنار گروهى عبور مى‌كرد كه با يكديگر در حال پرخاش بودند مى‌ايستاد و با صداى بلند فرياد مى‌زد: از خدا بترسيد، از خدا بترسيد، از خدا بترسيد (تا شرمنده شوند و دست از نزاع بردارند)». [3]

قرآن مجيد صادقان را در سوره بقره آيه 177 چنين معرفى مى‌كند: « «لَيْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ ... وَالصَّابِرينَ فِي الْبَأْساءِ وَالضَّرَّاءِ وَحينَ الْبَأْسِ أُولئِكَ الَّذينَ صَدَقُوا وَأُولئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ»؛ نيكى (تنها) اين نيست كه (به هنگام نماز) روى خود را به سوى مشرق يا مغرب كنيد (و تمام در فكر تغيير قبله باشيد) بلكه نيكى (و نيكوكار) كسى است كه به خدا ايمان داشته باشد ... و در برابر مشكلات و بيمارى‌ها و در ميدان جنگ استقامت به خرج دهد. آنها كسانى هستند كه راست مى‌گويند و آنها پرهيزگارانند».

تعبير به «مواطن» ممكن است اشاره به ميدان‌هاى نبرد باشد، همان‌طور كه در قرآن مجيد آمده است: «لَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّهُ فِي مَواطِنَ كَثِيرَة» [4] و ممكن است معنى گسترده‌اى داشته باشد كه هرگونه مقابله با دشمنان را چه در ميدان نبرد و چه در

[1]. غررالحكم، ح 7639.

[2]. همان، ح 7632.

[3]. كافى، ج 5، ص 59، ح 12.

[4]. توبه، آيه 25.