برترين فرد را در نزد خود براى قضاوت در ميان مردم برگزين. كسى كه امور مختلف آنها را در تنگنا قرار ندهد و برخورد مخالفان و خصوم با يكديگر او را به خشم و لجاجت وا ندارد و در لغزش و اشتباهاتش پافشارى نكند و هنگامى كه خطايش بر او روشن شود بازگشت به سوى حق بر او مشكل نباشد و نفس او به طمع تمايل نداشته باشد و در فهم مطالب به اندك تحقيق اكتفا نكند و تا پايان پيش رود و در شبهات از همه محتاطتر باشد و در تمسك به حجت و دليل از همه بيشتر پافشارى كند و با مراجعه مكرر اطراف دعوا كمتر خسته شود و در كشف حقايق امور شكيباتر باشد و به هنگام آشكار شدن حق در انشاى حكم از همه قاطع‌تر باشد. او بايد از كسانى باشد كه ستايش فراوان، او را مغرور نسازد (و فريب ندهد) و مدح و ثناى بسيار او را به ثنا خوان و مدح كننده متمايل نكند و البته اين گونه افراد كم‌اند».

البته اين تفسير را درباره جمله‌هاى فوق نمى‌توان از نظر دور داشت كه اين جمله‌ها تنها مربوط به مقام قضاوت نيست، بلكه ناظر به تمام قضاوت‌هاى اجتماعى و زندگى مادى و معنوى است همه جا بايد براى تشخيص موضوع دقت كرد؛ همه جا بايد دقيقا احكام را بر موضوعات منطبق نمود؛ همه جا بايد تصميم قاطع و شفاف داشت و همه جا در برابر ناملايمات و خشونت نابخردان و نسبت‌هاى نارواى آنها حلم و بردبارى نشان داد.

آن‌گاه امام عليه السلام در يك نتيجه‌گيرى حكيمانه، آثار هر يك از اين شاخه‌هاى چهارگانه عدالت را بيان مى‌كند، مى‌فرمايد: «كسى كه درست بينديشد به اعماق دانش آگاهى پيدا مى‌كند و كسى كه به عمق علم و دانش برسد از سرچشمه احكام، سيراب باز مى‌گردد و آن‌كس كه حلم و بردبارى پيشه كند گرفتار تفريط و كوتاهى در امور خود نمى‌شود و در ميان مردم با آبرومندى زندگى خواهد كرد»؛

(فَمَنْ فَهِمَ عَلِمَ غَوْرَ الْعِلْمِ؛ وَمَنْ عَلِمَ غَوْرَ الْعِلْمِ صَدَرَ عَنْ شَرَائِعِ الْحُكْمِ؛