در ناز و نعمت به سر مى‌برند بسيار دردناك‌تر است. اين درست به آن مى‌ماند كه شخصى ساعت به ساعت از شاخه‌هاى درختى بالا برود و هنگامى كه به انتهاى آن برسد ناگهان تعادل خود را از دست بدهد و فرو افتد و تمام استخوان‌هايش در هم بشكند.

قرآن مجيد بارها به عذاب استدراجى اشاره مى‌فرمايد؛ درباره گروهى از امت‌هاى پيشين مى‌گويد: ما آنها را گرفتار رنج و ناراحتى ساختيم شايد بيدار شوند و تسليم گردند ... « «فَلَمّا نَسُوا ما ذُكِّرُوا بِهِ فَتَحْنا عَلَيْهِمْ أَبْوابَ كُلِّ شَىْ‌ءٍ حَتّى‌ إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُونَ»؛ هنگامى كه آنچه را به آنها تذكر داده شده بود به فراموشى سپردند درهاى همه چيز (از نعمت‌ها) را به روى آنها گشوديم تا (كاملًا) خوشحال شدند (و به آن دل بستند) ناگهان آنها را گرفتيم (و سخت مجازات كرديم) و در اين هنگام همگى مأيوس شدند». [1]

در سوره اعراف آيه 182 و 183 نيز مى‌خوانيم: « «وَالَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ* وَأُمْلى لَهُمْ إِنَّ كَيْدى مَتينٌ»؛ و آنها كه آيات ما را تكذيب كردند به تدريج از جايى كه نمى‌دانند گرفتار مجازاتشان خواهيم كرد* و به آنها مهلت مى‌دهيم (تا مجازاتشان دردناك‌تر باشد) زيرا تدبير من قوى (و حساب‌شده) است».

در كتاب شريف‌ كافى‌ از امام صادق عليه السلام چنين نقل شده:

«إِنَّ اللَّهَ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ خَيْراً فَأَذْنَبَ ذَنْباً أَتْبَعَهُ بِنَقِمَةٍ وَيُذَكِّرُهُ الْاسْتِغْفَارَ وَإِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ شَرّاً فَأَذْنَبَ ذَنْباً أَتْبَعَهُ بِنِعْمَةٍ لِيُنْسِيَهُ الْاسْتِغْفَارَ وَيَتَمَادَى بِهَا؛

هنگامى كه خداوند نيكى بندگى را بخواهد، به هنگامى كه گناهى انجام مى‌دهد او را گوشمالى مى‌دهد تا به ياد توبه بيفتد و هنگامى كه بدى براى بنده‌اى (بر اثر اعمالش بخواهد) هنگامى كه گناهى‌

[1]. انعام، آيه 44.