مى‌كند نعمتى به او مى‌بخشد تا استغفار را فراموش كند و به كار خود ادامه دهد و اين همان چيزى است كه خداوند متعال مى‌فرمايد: « «سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ» بِالنِّعَمِ عِنْدَ الْمَعَاصِي؛ ما آنها را تدريجا از آنجا كه نمى‌دانند (به سوى عذاب) مى‌بريم با بخشيدن نعمت به هنگام گناه». [1]

در اينجا اين سؤال پيش مى‌آيد كه كار خداوند هدايت و بيدار ساختن است نه غافل كردن و گرفتار نمودن. در پاسخ به اين سؤال بايد به اين نكته توجه داشت كه توفيقات الهى بر اثر لياقت‌هاست؛ گاه افرادى چنان مست و مغرور و سركش مى‌شوند كه هر گونه شايستگى هدايت را از دست مى‌دهند و در واقع اعمال آنهاست كه آنها را آن‌قدر از خدا دور كرده كه حتى لياقت هشدار ندارند، بلكه به عكس مستحق مجازات‌هاى سنگين‌اند.

[1]. كافى، ج 2، ص 452، ح 1.