به همين دليل افرادى از خانواده‌هاى اصيل بوده‌اند، همچون فرزند نوح و جعفر كذاب كه بر اثر سوء عمل به اشقيا پيوستند و برعكس افرادى از خانواده‌هاى فاسد بودند كه بر اثر حسن عمل در صف سعدا جاى گرفتند.

در حديثى در حالات «سعد بن عبدالملك» كه از خاندان بنى‌اميه بود آمده است كه نزد امام باقر عليه السلام آمد و همچون زنان مصيبت‌زده گريه و ناله مى‌كرد.

امام عليه السلام فرمود: چرا گريه مى‌كنى؟ عرض كرد: چگونه نگريم در حالى كه من از همان طايفه‌اى هستم كه به عنوان شجره ملعونه در قرآن از آنها نام برده شده! امام عليه السلام فرمود: تو از آنها نيستى؛ گرچه از بنى‌اميه‌اى؛ ولى از ما اهل بيتى. آيا اين آيه را نشنيدى كه خداوند از زبان ابراهيم در قرآن فرموده: « «فَمَنْ تَبِعَنِى فَإِنَّهُ مِنِّى»؛ آن كس كه از من پيروى كند او از من (و از خانواده من) است». (از اين رو سعد را به موجب اعمال نيكش سعد الخير مى‌ناميدند). [1]

[1]. بحارالانوار، ج 46، ص 337، ح 25.