شبيه همين داستان در بحارالانوار، جلد 46، صفحه 81، از طاووس يمانى نقل شده است.

تنها مسئله معاد و نجات يوم‌القيامة نيست كه نسب‌ها در آن تأثيرى ندارد بلكه در گرو اعمال آدمى است، در دنيا نيز افرادى را مى‌شناسيم كه از نسب‌هاى برجسته‌اى برخوردار بودند؛ اما بر اثر سستى و تنبلى عقب ماندند و راه به جايى نبردند و افرادى را سراغ داريم كه از نظر نسب از يك خانواده به ظاهر پايين اجتماعى بودند؛ ولى لياقت و كاردانى و تلاش و كوشش آنها را به مقامات بالا رساند.

سعدى حال اين دو گروه را در شعر خود به خوبى سروده است و مى‌گويد:

در اينجا اين سؤال پيش مى‌آيد كه ما در روايات اسلامى درباره فضيلت سادات و فرزندان پيامبر مطالب زيادى داريم و در نامه مالك اشتر، على عليه السلام به او توصيه مى‌كند كه فرماندهان لشكرش را از خانواده‌هاى اصيل برگزيند

(ثُمَّ الْصِقْ بِذَوِى الْأحْسابِ‌

...) و در دستورات مربوط به انتخاب همسر نيز آمده است كه همسران خود را از خانواده‌هاى اصيل برگزينيد و اينها نشان مى‌دهد كه نسب و اصالت خانوادگى نيز مؤثر است.

پاسخ اين سؤال با توجه به يك نكته روشن مى‌شود و آن اين‌كه منظور امام از نسب، نسب‌هاى تشريفاتى دنيوى است كه فلان كس شاهزاده است يا پدرانش از مالكان بزرگ و ثروتمندان معروف شهر بوده‌اند؛ و اما نسب‌هاى معنوى كه بر اساس ارزش‌هاى والاى اخلاقى و انسانى بنا شده به يقين مؤثر و در عين حال باز هم اصالت با عمل است و اين‌گونه نسب‌ها نيز در درجات بعد قرار دارد.