در ضمن امام عليه السلام انگيزه‌هاى نقض عهد را در چهار چيز خلاصه فرموده است: سرزنش سرزنش‌كنندگان، خشم افرادى كه در برابر اين پيمانِ وحدت خشمگين هستند و طرفدار اختلاف و جنگ‌اند و يا خشمى كه در ميان دوستان واقع مى‌شود كه هيچ يك از اين امور، نبايد منشأ بر هم زدن پيمان شود و يا اگر گروهى گروه ديگر را خوار بشمرند نبايد منشأ پيمان شكنى گردد و نيز اگر به سبب مسايلى شخصى، گروهى به گروه ديگر دشنام دادند اين گونه امور نبايد به حريم پيمان وارد شود و به آن لطمه‌اى بزند.

سپس امام عليه السلام بر اين نكته تأكيد مى‌ورزد كه اين پيمان براى همه حجت و واجب‌الاجراست مى‌فرمايد: «بر اين عهد و پيمان، حاضران و غائبان، كم‌خردان و عالمان، عاقلان و جاهلان همه متحد خواهند بود»؛

(شَاهِدُهُمْ وَغَائِبُهُمْ، وَسَفِيهُهُمْ وَعَالِمُهُمْ، وَحَلِيمُهُمْ‌ [1] وَجَاهِلُهُمْ)

. اشاره به اينكه وقتى نخبگان و افراد سرشناس دو طايفه آمدند و بر مطلبى توافق كردند و عهدنامه‌اى نوشتند اين عهدنامه براى همه لازم العمل است.

همان‌گونه كه در تمام دنيا و در ميان تمام اقوام عهد و پيمان‌ها به همين صورت منعقد مى‌شود؛ چنان نيست كه همه افراد حاضر شوند و پاى آن را امضا كنند.

آن‌گاه امام عليه السلام در پايان اين عهدنامه مى‌فرمايد: «آنها با اين پيمان در برابر پيمان الهى و ميثاق او مسئول‌اند (همان‌گونه كه قرآن مجيد مى‌گويد:) پيمان الهى مورد بازخواست قرار خواهد گرفت»؛

(ثُمَّ إِنَّ عَلَيْهِمْ بِذَلِكَ عَهْدَ اللَّهِ وَمِيثَاقَهُ إِنَّ عَهْدَ اللَّهِ كَانَ مَسْئُولًا)

. اشاره به اينكه گرچه اين پيمان ميان دو قبيله «ربيعه» و «يمن» منعقد شده؛ ولى در واقع نوعى پيمان الهى است، زيرا آنها در پيشگاه خدا متعهد شده‌اند كه اين‌

[1]. «حليم» به معناى عاقل، از ريشه «حُلم» بر وزن «ظلم» و «حُلُم» بر وزن «نهم» به معناى عقل گرفته شده است‌