آن‌گاه امام بعد از دعوت به قرآن به عنوان عامل اصلى وحدت بر چهار امر تأكيد مى‌نهد و مى‌فرمايد: «آنها بايد در برابر كسى كه با اين پيمان مخالفت كند متّحد باشند و او را ترك گويند و (نيز) يكديگر را يارى كنند (همچنين) همه يك صدا باشند و (در نهايت) هرگز پيمان خود را به سبب سرزنش سرزنش‌كننده‌اى و يا خشم كسى و يا خوار كردن و دشنام دادن به يكديگر نشكنند»؛

(وَأَنَّهُمْ يَدٌ وَاحِدَةٌ عَلَى مَنْ خَالَفَ ذَلِكَ وَتَرَكَهُ، أَنْصَارٌ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ: دَعْوَتُهُمْ وَاحِدَةٌ، لَا يَنْقُضُونَ عَهْدَهُمْ لِمَعْتَبَةِ [1] عَاتِبٍ، وَلَا لِغَضَبِ غَاضِبٍ، وَلَا لِاسْتِذْلَالِ قَوْمٍ قَوْماً، وَلَا

لِمَسَبَّةِ [2] قَوْمٍ قَوْماً عَلَى ذَلِكَ)

. تمام اين چهار دستور برگرفته از قرآن مجيد است:

در يكجا مى‌فرمايد: « «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَميعاً وَلا تَفَرَّقُوا»؛ همگى به ريسمان خدا [/ قرآن و هرگونه وسيله وحدت الهى‌] چنگ زنيد، و پراكنده نشويد». [3]

در جاى ديگر مى‌فرمايد: « «تَعاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَالتَّقْوى»؛ (همواره) در راه نيكى و پرهيزگارى به يكديگر كمك كنيد». [4]

همچنين مى‌فرمايد: « «إِنَّ الَّذينَ آمَنُوا وَهاجَرُوا وَجاهَدُوا بِأَمْوالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ في‌ سَبيلِ اللَّهِ وَالَّذينَ آوَوْا وَنَصَرُوا أُولئِكَ بَعْضُهُمْ أَوْلِياءُ بَعْض»؛ كسانى كه ايمان آوردند و هجرت نمودند و با مال و جان خود در راه خدا جهاد كردند و كسانى كه (به مؤمنان مهاجر) پناه دادند و يارى نمودند، آنها پشتيبان يكديگرند». [5]

نيز مى‌فرمايد: « «وَأَوْفُوا بِعَهْدِ اللَّهِ إِذا عاهَدْتُمْ وَلا تَنْقُضُوا الْأَيْمانَ بَعْدَ تَوْكيدِها»؛ و هنگامى كه با خدا عهد بستيد به عهد او وفا كنيد، و سوگندها را بعد از محكم ساختن نشكنيد». [6]

[1]. «مَعْتِبَة» به معناى سرزنش از ريشه «عتاب» به معناى سرزنش كردن گرفته شده است‌

[2]. «مَسَبَّة» از ريشه «سبّ» بر وزن «حد» به معناى دشنام و بدگويى گرفته شده است‌

[3]. آل عمران، آيه 103

[4]. مائده، آيه 2

[5]. انفال، آيه 72

[6]. نحل، آيه 91