وَبَادِيهَا [1]، وَرَبِيعَةُ [2] حَاضِرُهَا وَبَادِيهَا، أَنَّهُمْ عَلَى كِتَابِ اللَّهِ يَدْعُونَ إِلَيْهِ، وَيَأْمُرُونَ بِهِ،

وَيُجِيبُونَ مَنْ دَعَا إِلَيْهِ وَأَمَرَ بِهِ، لَايَشْتَرُونَ بِهِ ثَمَناً، وَلَا يَرْضَوْنَ بِهِ بَدَلًا)

در واقع امام عليه السلام زيربناى اين عهدنامه و عامل اصلى وحدت و اتحاد را قرآن مجيد شمرده است؛ چيزى كه هيچ مسلمانى در آن بحث و اختلاف و گفت‌وگو ندارد.

ولى نه تنها با خواندن الفاظ قرآن، بلكه پذيرش دعوت قرآن و گردن نهادن به اوامر آن و ترجيح ندادن چيزى بر آن را پذيرا باشند.

به تعبير ديگر امام عليه السلام درباره اين حلقه اتصال مسلمانان؛ يعنى قرآن مجيد بر پنج مطلب تأكيد مى‌كند: نخست اينكه همگان را به سوى قرآن فرا بخوانيم و ديگر اينكه به عمل كردن به قرآن امر نماييم و از سوى سوم اگر كسى ما را به قرآن و عمل به آن فرا خواند پذيرا شويم و چهارم اينكه اگر منافع شخصى ما با قرآن هماهنگ نبود قرآن را فداى منافع شخصى خود نكنيم و پنجم اينكه هيچ چيز را جانشين قرآن ندانيم.

جمله‌

«لَا يَشْتَرُونَ بِهِ ثَمَناً»

معناى ظاهرى آن اين است كه بهايى با قرآن نخرند در حالى كه منظور اين است كه قرآن را به بهايى نفروشند. اين تعبير و اين جابجايى بين ثمن و مثمن در كلمات عرب ديده شده و در قرآن مجيد نيز وارد شده است آنجا كه مى‌فرمايد: « «وَلا تَشْتَرُوا بِآياتي‌ ثَمَناً قَليلًا»؛ آيات مرا به بهاى ناچيزى نفروشيد». [3] كه مفهوم اصلى‌اش اين است كه آيات مرا به بهاى اندكى نخريد.

[1]. «بادى» به ساكنان باديه و بيابان‌نشين‌ها اطلاق مى‌گردد

[2]. «ربيعة» نام فرزند «نزار بن معد بن عدنان» است و قبايلى از او سرچشمه گرفته‌اند

[3]. بقره، آيه 41