يَحُجُّ إِلَيْهِ مِنْ غَيْرِ أَهْلِهِ)

. آن‌گاه امام نامه خود را به عنوان حسن ختام با دعاى جامع و كوتاهى پايان مى‌دهد و مى‌فرمايد: «خداوند ما و شما را توفيق انجام اعمالى دهد كه موجب رضا و محبّت اوست والسلام»؛

(وَفَّقَنَا اللَّهُ وَإِيَّاكُمْ لِمَحَابِّهِ‌ [1] وَالسَّلَامُ)

. نكته آيا استفاده از خانه‌هاى مكه براى همه مباح است؟

ظاهر عبارت امام در اين نامه در بدو نظر اين است كه اهل مكه حق ندارند از زوار بيت اللَّه كه از خارج اين شهر مى‌آيند مال الاجاره‌اى در برابر سكونت در خانه‌هاى مكه دريافت كنند. در اينكه آيا اين حكم به عنوان حرمت است يا كراهت در ميان فقهاى شيعه و اهل سنّت اختلاف نظر وجود دارد.

بعضى از فقهاى اهل سنّت؛ مانند «مالك» و «ابو حنيفه» اين امر را جايز ندانسته‌اند، ولى «شافعى» قائل به جواز است و از «احمد حنبل» نيز دو روايت نقل شده است كه گفته‌اند صحيح‌تر همان روايت منع است.

در ميان فقهاى شيعه نيز نظريه واحدى نيست، هرچند مشهور جواز است ولى از «شيخ طوسى» عدم جواز به طور مطلق نقل شده است و بزرگان متأخرين نيز قائل به جوازند. صاحب جواهر نيز جواز را ترجيح مى‌دهد.

در حديثى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم:

«كَانَتْ مَكَّةُ لَيْسَ عَلَى شَيْ‌ءٍ مِنْهَا بَابٌ وَكَانَ أَوَّلُ مَنْ عَلَّقَ عَلَى بَابِهِ الْمِصْرَاعَيْنِ مُعَاوِيَةَ بْنَ أَبِي سُفْيَانَ وَلَيْسَ يَنْبَغِي لِأَحَدٍ أَنْ يَمْنَعَ الْحَاجَّ شَيْئاً مِنَ الدُّورِ وَمَنَازِلِهَا؛

در آغاز خانه‌هاى مكه در نداشت نخستين كسى كه براى خانه خود در مكه در گذاشت معاويه بود و سزاوار نيست‌

[1]. «مَحابّ» اكثر ارباب لغت آن را جمع محبّت مى‌دانند و بعضى جمع «محبوب»، اين احتمال نيز هست كه جمع «محب» يعنى حب و محبوبيت باشد البته چندان تفاوتى در معنا ايجاد نمى‌كند