رسيده‌اند كه ملاقات چهره به چهره تأثير فوق‌العاده‌اى در جذب افراد و فرونشاندن آتش خشم آنها و برآوردن حاجاتشان دارد.

شبيه همين معنا در نامه مالك اشتر (نامه 53) آمده است آنجا كه مى‌فرمايد:

«وَأَمَّا بَعْدُ فَلَا تُطَوِّلَنَّ احْتِجَابَكَ عَنْ رَعِيَّتِكَ فَإِنَّ احْتِجَابَ الْوُلَاةِ عَنِ الرَّعِيَّةِ شُعْبَةٌ مِنَ الضِّيقِ وَقِلَّةُ عِلْمٍ بِالْأُمُورِ؛

و اما بعد هيچ گاه خود را در زمانى طولانى از رعايا پنهان مدار زيرا پنهان ماندن زمامداران از چشم رعايا موجب نوعى محدوديت و كم‌اطلاعى نسبت به امور (كشور) مى‌شود».

آن‌گاه امام در ششمين دستور مى‌فرمايد: «درباره اموالى كه نزد تو از مال‌اللَّه جمع شده دقت كن و آن را به مصرف عيالمندان و گرسنگانى كه نزد تو هستند برسان آن‌گونه كه دقيقا به دست فقرا و نيازمندان برسد و ما زاد آن را نزد ما بفرست تا ميان نيازمندانى كه در اينجا هستند تقسيم كنيم»؛

(وَانْظُرْ إِلَى مَا اجْتَمَعَ عِنْدَكَ مِنْ مَالِ اللَّهِ فَاصْرِفْهُ إِلَى مَنْ قِبَلَكَ مِنْ ذَوِي الْعِيَالِ وَالْمَجَاعَةِ، مُصِيباً بِهِ مَوَاضِعَ الْفَاقَةِ وَالْخَلَّاتِ‌ [1]، وَمَا فَضَلَ عَنْ ذَلِكَ فَاحْمِلْهُ إِلَيْنَا لِنَقْسِمَهُ فِيمَنْ‌

قِبَلَنَا)

. اين تعبير نشان مى‌دهد كه اموال خراجيه و زكات كه از يك محل گردآورى مى‌شود بايد بخش مهمى از آن صرف نيازمندان محل گردد و آنچه اضافه مى‌ماند به مركز حكومت ارسال تا در نيازمندى‌هاى آن مركز صرف شود.

البتّه ممكن است سؤال شود كه پس چگونه در حالات پيامبراكرم صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم:

«كَانَ رَسُولُ اللَّهِ يَقْسِمُ صَدَقَةَ أَهْلِ الْبَوَادِي فِي أَهْلِ الْبَوَادِي وَصَدَقَةَ أَهْلِ الْحَضَرِ فِي أَهْلِ الْحَضَرِ؛

رسول خدا زكات باديه نشينان را در ميان محرومان آنها تقسيم مى‌كرد و زكات شهرنشينان را در ميان محرومان آنها». [2] يعنى به جاى‌

[1]. «الخَلّات» جمع «خَلّه» به معناى فقر و از ريشه «خلل» گرفته شده است، زيرا افراد فقير خللى در زندگانى‌آنها وجود دارد

[2]. كافى، ج 3، ص 554، ح 8