دومين دستورى كه امام به او مى‌دهد اين است كه مى‌فرمايد: «ايام اللَّه و روزهاى الهى را به آنها يادآور شو»؛

(وَذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللَّهِ)

. اين تعبير برگرفته از آيه‌اى است كه در سوره ابراهيم آيه 5 آمده است كه خداوند خطاب به موسى مى‌فرمايد: بنى‌اسرائيل را به ياد «ايام اللَّه» بينداز.

مفسّران براى «ايام‌اللَّه» تفسيرهاى متعددى ذكر كرده‌اند از جمله اينكه: منظور از آن روزهاى درخشان و پربارى است كه در تاريخ امت‌ها به وجود آمده و نعمت‌هاى الهى شامل حال امت‌ها شده و يادآورى آن روح تازه‌اى به انسان‌ها مى‌دهد و انگيزه حركت جديد مى‌شود. بعضى نيز گفته‌اند: منظور روزهاى سختى است كه بر بعضى از امت‌ها گذشته و گرفتار عذاب شديد الهى شده‌اند و يادآورى آن مايه بيدارى و بازگشت به سوى حق است.

اين احتمال نيز هست كه واژه «ايام اللَّه» همه اين ايام را شامل شود، همان‌گونه كه در حديثى از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم:

«أَيَّامُ اللَّهِ نَعْمَاؤُهُ وَبَلَاؤُهُ وَمَثُلَاتُهُ سُبْحَانَه؛

ايام اللَّه روزهاى نعمت خداوند و آزمايش‌هاى او به‌وسيله بلاهاست». [1]

به يقين يادآورى اين روزها تأثير فراوانى در تربيت نفوس و تهذيب ارواح و هدايت مردم به صراط مستقيم دارد.

سومين دستورى را كه آن حضرت به «قثم بن عباس» مى‌دهد اين است كه مى‌فرمايد: «صبح و عصر براى رسيدگى به امور مردم جلوس كن، حكم الهى را براى كسانى كه پرسش دينى دارند بيان كن، جاهلان را تعليم ده و با دانشمندان مذاكره نما»؛

(وَاجْلِسْ لَهُمُ‌الْعَصْرَيْنِ‌ [2]، فَأَفْتِ الْمُسْتَفْتِيَ، وَعَلِّمِ الْجَاهِلَ، وَذَاكِرِ الْعَالِمَ)

. اشاره به اينكه نبايد در قصر فرماندارى بروى و درها را به روى خود ببندى و از مردم بيگانه شوى؛ تو بايد صبح و عصر با مردم در تماس باشى و سه مشكل‌

[1]. بحارالانوار، ج 67، ص 20، ح 17

[2]. «العصرين» اين كلمه گرچه تثنيه «عصر» است؛ ولى از باب تغليب به معناى صبح و عصر مى‌آيد