مَنْ قَدْ عَلِمْتُمْ بَعْدَهُ فِي فَضْلِهِ وَزُهْدِهِ سَلْمَانُ وَأَبُوذَرٍّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمَا فَأَمَّا سَلْمَانُ فَكَانَ إِذَا أَخَذَ عَطَاهُ رَفَعَ مِنْهُ قُوتَهُ لِسَنَتِهِ حَتَّى يَحْضُرَ عَطَاؤُهُ مِنْ قَابِلٍ فَقِيلَ لَهُ يَا أَبَاعَبْدِاللَّهِ أَنْتَ فِي زُهْدِكَ تَصْنَعُ هَذَا وَأَنْتَ لَاتَدْرِي لَعَلَّكَ تَمُوتُ الْيَوْمَ أَوْ غَداً فَكَانَ جَوَابَهُ أَنْ قَالَ مَا لَكُمْ لَاتَرْجُونَ لِيَ الْبَقَاءَ كَمَا خِفْتُمْ عَلَيَّ الْفَنَاءَ أَ مَا عَلِمْتُمْ يَا جَهَلَةُ أَنَّ النَّفْسَ قَدْ تَلْتَاثُ عَلَى صَاحِبِهَا إِذَا لَمْ يَكُنْ لَهَا مِنَ الْعَيْشِ مَا يَعْتَمِدُ عَلَيْهِ فَإِذَا هِيَ أَحْرَزَتْ مَعِيشَتَهَا اطْمَأَنَّت؛

سپس بعد از رسول خدا صلى الله عليه و آله از فضل و زهد سلمان و ابوذر (رضى اللَّه عنهما) شنيده‌ايد؛ اما سلمان هنگامى كه سهميه خود را از بيت‌المال مى‌گرفت قوت سال خود را (به صورت زاهدانه) از آن برمى‌داشت تا سال ديگر فرا رسد. كسى به او گفت اى سلمان تو با اينكه زاهدى چنين مى‌كنى با اينكه نمى‌دانى شايد مرگ تو امروز يا فردا فرا رسد؟ جواب سلمان اين بود: چرا همان گونه كه درباره مرگ من مى‌ترسيد درباره بقاى من اميدوار نيستيد؟ آيا شما جاهلان نمى‌دانيد كه نفس آدمى گاه بر صاحبش مى‌پيچد (و او را در فشار قرار مى‌دهد) هرگاه وسيله زندگى قابل اعتمادى نداشته باشد؛ اما هنگامى كه معيشت خود را فراهم ساخت آرامش پيدا مى‌كند؟». [1]

سلمان در واقع اين سخن را از كلام پيغمبر گرفته بود كه مى‌فرمود:

«إِنَّ النَّفْسَ إِذَا أَحْرَزَتْ قُوتَهَا اسْتَقَرَّتْ؛

نفس آدمى هنگامى كه قوت خود را به‌دست آورد آرامش مى‌يابد». [2]

دليل دوم اينكه شخص هنگامى كه مستغنى شد كمتر گِرد خيانت مى‌گردد و در حفظ آنچه به او سپرده‌اند امانت را رعايت مى‌كند.

دليل سوم اينكه اگر در امانت خيانتى كنند يا بر خلاف فرمان رفتار نمايند مجرم بودن آنها به آسانى اثبات مى‌شود، زيرا مستغنى بودند و حتى دليل ظاهرى‌

[1]. كافى، ج 5، ص 68، ح 1

[2]. همان مدرك، ص 89، ح 2