و بى‌اعتنايى به موارد طمع نتيجه حياست و بيناتر بودن در عواقب امور از اهل تجربه بودن سرچشمه مى‌گيرد. به اين ترتيب مجموعه اين علل چهارگانه نتيجه مجموع آن صفات سه گانه است.

آن‌گاه امام عليه السلام دستور ديگرى درباره كارگزاران حكومت مى‌دهد و مسئوليت زمامدار را بعد از انتخاب آنها با اوصافى كه در عبارات قبل آمد چنين بيان مى‌دارد: مى‌فرمايد: «آن‌گاه روزى آنها را فراوان كن (و حقوق كافى به آنها بده) زيرا اين كار سبب تقويت آنها در اصلاح خويشتن مى‌شود و ايشان را از خيانت در اموالى كه زير نظرشان است بى‌نياز مى‌سازد و اضافه بر اين حجتى در برابر آنهاست اگر از دستورات تو سرپيچى كنند يا در امانت تو خيانت ورزند»؛

(ثُمَّ أَسْبِغْ‌ [1] عَلَيْهِمُ الْأَرْزَاقَ، فَإِنَّ ذَلِكَ قُوَّةٌ لَهُمْ عَلَى اسْتِصْلَاحِ أَنْفُسِهِمْ، وَغِنًى لَهُمْ عَنْ‌

تَنَاوُلِ مَا تَحْتَ أَيْدِيهِمْ، وَحُجَّةٌ عَلَيْهِمْ إِنْ خَالَفُوا أَمْرَكَ أَوْ ثَلَمُوا [2] أَمَانَتَكَ)

. جالب اينكه امام اين فرمان را هم در مورد قضات بيان فرموده و هم فرماندهان لشكر و هم كارگزاران كشور اسلام. دستور مى‌دهد آنها را سير كن، چرا كه شكم گرسنه به اصطلاح ايمان ندارد. شايان دقت است كه امام سه دليل براى اين مطلب ذكر فرموده است:

دليل اوّل اصلاح خويشتن است، زيرا انسان نيازمند نمى‌تواند به اصلاح اخلاق خود بپردازد و غالباً حالت پرخاش‌گرى در برابر ارباب رجوع پيدا مى‌كند؛ ولى اگر زندگى او در حد معقول اداره شود آرامش لازم را مى‌يابد.

در داستان ورود سفيان ثورى (متصوّف معروف) بر امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم كه امام از جمله مسائلى كه در نفى كارهاى سفيان بيان داشت چنين فرمود:

«ثُمَ‌

[1]. «أسْبِغْ» از ريشه «سُبوغ» بر وزن «بلوغ» به معناى فراخى نعمت است و در اصل به معناى گشاد بودن‌پيراهن يا زره و «اسباغ» به معناى چيزى را فراوان ساختن آمده است‌

[2]. «ثَلَمُوا» از ريشه «ثلم» بر وزن «سرد» به معناى شكافتن يا شكستن چيزى است و در بالا كه در مورد امانت به‌كار رفته اشاره به خيانت در امانت است‌