بر خيانت در دست نداشتند.

آن‌گاه امام دستور ديگرى درباره كارگزاران مى‌دهد و آن دستور نظارت بر اعمال آنها به‌وسيله بازرسان و مأموران مخفى است مى‌فرمايد: «سپس با فرستادن مأموران مخفى راستگو و وفادار كارهاى آنان را تحت نظر بگير، زيرا بازرسى مداومِ پنهانى سبب تشويق آنها به امانت‌دارى و مدارا كردن به زيردستان مى‌شود»؛

(ثُمَّ تَفَقَّدْ أَعْمَالَهُمْ، وَابْعَثِ الْعُيُونَ مِنْ أَهْلِ الصِّدْقِ وَالْوَفَاءِ عَلَيْهِمْ، فَإِنَّ تَعَاهُدَكَ فِي السِّرِّ لِأُمُورِهِمْ حَدْوَةٌ [1] لَهُمْ عَلَى اسْتِعْمَالِ الْأَمَانَةِ، وَالرِّفْقِ بِالرَّعِيَّةِ)

. امام عليه السلام در جمله‌هاى بالا بر اين امر تأكيد مى‌ورزد كه بايد مأموران مخفى را از ميان افراد راستگو و درستكار و وفادار انتخاب كنى. در ضمن فلسفه اين كار را نيز بيان مى‌فرمايد و آن اينكه چون كارگزاران احساس كنند مأموران پنهانى اعمالشان را به زمامدار گزارش مى‌دهند از يك سو به كارهاى نيك تشويق مى‌شوند و از سوى ديگر لازمه آن اين است كه خود را از خيانت و بدرفتارى به مردم بركنار مى‌دارند.

آن‌گاه امام بعد از آن جمله كوتاهى بيان كرده مى‌فرمايد: «مراقبت از معاونان مى‌شود»؛

(وَتَحَفَّظْ مِنَ الْأَعْوَانِ)

اين جمله ممكن است دنباله جمله‌هاى پيشين باشد و به صورت «و تَحَفُّظٍ» خوانده شود و ناظر به اين معنا باشد كه وجود مأموران مخفى سبب مى‌شود كارگزاران افزون بر حفظ امانت و خوش‌رفتارى با رعيت مراقب اعوان و ياران و معاونان و زيردستان خويش باشند و از افراد خائن و بد رفتار بپرهيزند، بنابراين تفسير جمله‌هاى بعد ادامه بحث‌هاى گذشته درباره كارگزاران خواهد بود و ارتباط و پيوند ميان جمله‌هاى قبل و بعد كاملًا محفوظ خواهد ماند؛ ولى‌

[1]. «حَدْوَة» به معناى تشويق كردن و تحريك نمودن كسى است و در اصل از ريشه «حُداء» به معناى حركت دادن سريعِ شتران با آواز مخصوصى گرفته شده است‌