سپس امام عليه السلام در ادامه اين سخن به نكته مهم ديگرى اشاره كرده مى‌فرمايد:

«اما سخت از دشمنت پس از صلح با او برحذر باش، زيرا دشمن گاه نزديك مى‌شود كه غافلگير سازد، بنابراين دورانديشى را به‌كار گير و در اين مورد خوش‌بينى را كنار بگذار»؛

(وَلَكِنِ الْحَذَرَ كُلَّ الْحَذَرِ مِنْ عَدُوِّكَ بَعْدَ صُلْحِهِ، فَإِنَّ الْعَدُوَّ رُبَّمَا قَارَبَ لِيَتَغَفَّلَ فَخُذْ بِالْحَزْمِ، وَاتَّهِمْ فِي ذَلِكَ حُسْنَ الظَّنِّ)

. اين يك واقعيت است كه پيشنهاد صلح از سوى دشمن هميشه صادقانه نيست و نمى‌توان آن را دليل بر صلح‌طلبى وى دانست، گرچه بايد پيشنهاد صلح شرافتمندانه را پذيرفت؛ ولى نبايد به آن دل بست و اطمينان نمود. تاريخ گذشته و معاصر نمونه‌هاى زيادى از صلح غافلگيرانه را به خاطر دارد.

اينكه امام عليه السلام مى‌فرمايد: «حسن ظن و خوش‌بينى را در اينجا كنار بگذار» با اينكه اصل در اسلام بر خوش‌بينى است به سبب آن است كه طرف مقابل دشمن است نه دوست.

آن‌گاه امام عليه السلام دستور مهم ديگرى را در برابر دشمنان بيان مى‌دارد و با تأكيد تمام به آن مى‌پردازد؛ تأكيدى كه نشانه روح عدالت و جوان‌مردى و اخلاق انسانى در اسلام است. مى‌فرمايد: «اگر پيمانى ميان خود و دشمنت بستى يا لباس امان بر او پوشاندى (و او را پناه دادى) به عهدت وفا كن و قرارداد خود را محترم بشمار و جان خويش را در برابر تعهداتت سپر قرار ده»؛

(وَإِنْ عَقَدْتَ بَيْنَكَ وَبَيْنَ عَدُوِّكَ عُقْدَةً، أَوْ أَلْبَسْتَهُ مِنْكَ ذِمَّةً، فَحُطْ عَهْدَكَ بِالْوَفَاءِ، وَارْعَ ذِمَّتَكَ بِالْأَمَانَةِ، وَاجْعَلْ نَفْسَكَ جُنَّةً دُونَ مَا أَعْطَيْتَ)

. از آنجا كه مسأله عهد و پيمان‌ها و پايبندى به آن نقش بسيار مهمى در مسأله صلح در جهان انسانيت دارد، امام با ذكر چند دليل بر آن تأكيد مى‌نهد. مى‌فرمايد:

«زيرا هيچ يك از فرايض الهى همچون بزرگداشت «وفاى به عهد و پيمان» نيست و مردم جهان با تمام اختلافات و تشتت آرايى كه دارند نسبت به آن اتفاق‌