36 و من كتاب له عليه السلام إلى أخيهِ عَقيلِ بن أبي طالب، في ذِكْر جَيْشٍ أنْفَذَه إلى‌ بَعْضِ الْأَعْداءِ وَهُوَ جَوابُ كِتابٍ كَتَبَهُ إليْهِ عَقيلُ‌

از نامه‌هاى امام عليه السلام است‌

كه آن را به عنوان پاسخ به برادرش عقيل بن ابى‌طالب درباره لشكرى كه به سوى بعضى از دشمنان گسيل داشته، نوشته است‌ [1]

نامه در يك نگاه‌

ماجراى اين نامه چنين است كه بعد از داستان حكمين، چون معاويه شنيد على عليه السلام بار ديگر آماده پيكار با او مى‌شود، در وحشت فرو رفت و براى تضعيف اراده مردم كوفه و عراق دست به برنامه‌هاى ايذايى زد از جمله ضحاك بن قيس‌

[1]. سند نامه:

در مصادر نهج‌البلاغه آمده است كه اين نامه را قبل از مرحوم سيّد رضى، ابراهيم بن هلال ثقفى در كتاب الغارات و ابوالفرج اصفهانى در كتاب الاغانى و ابن قتيبه دينورى در كتاب الامامة والسياسة آورده‌اند. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 3، ص 332). شرح بيشترى درباره سند اين نامه را كه مرتبط با خطبه بيست و نهم امير مؤمنان على عليه السلام است در جلد دوم همين كتاب (پيام امام اميرالمؤمنين عليه السلام) ص 203 آورديم.