قرار گرفت كه آرزو داشت حتى يك روز با چنان مردمى روبه‌رو نشود و آنچه او را بر ماندن در ميان آنها تشويق مى‌كرد عشق به شهادت در راه خدا بود.

شبيه همين سخن را امام عليه السلام در خطبه 119 بيان كرده آنجا كه مى‌فرمايد:

«وَاللَّهِ لَوْ لَارَجَائِي الشَّهَادَةَ عِنْدَ لِقَائِي الْعَدُوَّ وَلَوْ قَدْ حُمَّ لِي لِقَاؤُهُ لَقَرَّبْتُ رِكَابِي ثُمَّ شَخَصْتُ عَنْكُمْ فَلَا أَطْلُبُكُمْ مَا اخْتَلَفَ جَنُوبٌ وَشَمَالٌ؛

به خدا سوگند اگر اميدم به شهادت هنگام برخورد با دشمن نبود- اگر چنين توفيقى نصيبم شود- مركب خويش را آماده مى‌كردم و از شما دور مى‌شدم و تا نسيم از شمال و جنوب مى‌وزد هرگز به سراغ شما نمى‌آمدم».

نكته فصاحت فوق العاده اين نامه‌

اين نامه يكى از فصيح‌ترين و بليغ‌ترين نامه‌هاى امير مؤمنان على عليه السلام است كه در عباراتى كوتاه و بسيار زيبا حق مطلب را به طور كامل ادا كرده است.

ابن ابى الحديد در شرح اين نامه، تحت تأثير فوق العاده فصاحت و بلاغت آن واقع شده و چنين مى‌گويد: «نگاه كن ببين اين مرد بزرگوار چگونه فصاحت را در اين نامه رهبرى مى‌كند، زمام آن را در اختيار گرفته و به هر سو مى‌برد. اين الفاظى كه همه به صورت حالت نصب پشت سر يكديگر در مى‌آيد بسيار لطيف و روان و خالى از هر گونه تكلف تا آخر نامه ادامه پيدا مى‌كند. در حالى كه فصيحان هنگامى كه شروع به نوشتن نامه يا خطبه‌اى مى‌كنند، جمله‌ها و كلمات قرينه يكديگر را گاه به صورت مرفوع و گاه مجرور و گاه منصوب مى‌آوردند و اگر بخواهند همه را با يك اعراب (منصوب يا مرفوع يا مجرور) بياورند گرفتار انواع تكلفات مى‌شوند و همين امر يكى از چهره‌هاى اعجاز در قرآن مجيد است كه عبدالقاهر جرجانى به آن اشاره كرده آنجا كه مى‌گويد: «به سوره نساء و بعد از