ولى بعضى از مفسّران اخير كه روشن‌بينى بيشترى دارند مانند نويسندگان تفسير «المنار» و «فى ظلال» اولوا الامر را به معناى نمايندگان مردم و علما و صاحب‌منصبانى مى‌دانند كه داراى نقشى در زندگى مردم هستند ولى آن را مشروط به اين مى‌كنند كه بر خلاف مقررات اسلام نبوده باشد.

اين در حالى است كه بعضى ديگر اولوا الامر را به دانشمندانى كه زمامدار معنوى هستند منحصر مى‌كنند و بعضى تنها خلفاى چهارگانه را اولوا الامر مى‌شمرند كه لازمه آن اين مى‌شود در ازمنه ديگر اولى‌الامرى وجود نخواهد داشت.

بعضى ديگر صحابه را نيز جزء اولى‌الامر مى‌شمرند كه همان اشكال و ايراد به آن وارد است.

ولى مفسّران شيعه اتفاق نظر دارند كه اولى‌الامر تنها امامان معصومند كه پيشواى مردم از سوى خدا در تمام امور مادى و معنوى هستند. دليل آن هم روشن است و آن اينكه وجوب اطاعت از اولوا الامر كه در آيه شريفه آمده مطلق است. بديهى است اطاعت مطلق از كسى كه ممكن است گرفتار گناه يا خطا بشود معنا ندارد. به‌خصوص اينكه اولو الامر بدون فاصله عطف بر رسول شده و «اطيعوا» كه پيش از آن آمده به طور يكسان پيغمبر اكرم و اولى‌الامر را شامل مى‌شود.

شايان توجّه است كه بعضى از مفسّران اهل سنّت در اينجا انصاف داده و به اين حقيقت اعتراف كرده‌اند؛ فخر رازى در تفسير خود ذيل اين آيه مى‌گويد:

«كسى كه خدا اطاعت او را به طور قطع و بدون چون و چرا لازم بشمرد حتماً بايد معصوم باشد، زيرا اگر معصوم از خطا نباشد به هنگامى كه مرتكب خطايى مى‌شود چنانچه پيروى از او لازم باشد با هيچ منطقى سازگار نيست. اين خود نوعى تضاد در حكم الهى ايجاد مى‌كند، زيرا از يك‌سو مى‌گويد اين كار ممنوع‌