تعبير به «خُطُوب» جمع «خطب» (بر وزن ختم) به معناى كار مهم است، در برابر امور كه به هر نوع كارى گفته مى‌شود. اشاره به اينكه هم در امور مهمه و هم در امور عادى هر كجا حكمش مشكل شد از نصوص كتاب و سنّت يا از عمومات و اطلاقات كمك بگير.

تعبير به «أُولِى الأَمْر» به معناى صاحبان اختيار اشاره به پيشوايان معصوم است كه در آن زمان مصداقش خود امام بود.

تعبير به «مُحْكَمُ كِتابِهِ» اشاره به محكمات آيات است كه در مفهوم و تفسير آن شك و ترديدى نيست.

تعبير به «سنّت جامعه غير مفرّقه» اشاره به احاديث و سيره نبوى است كه مورد قبول مسلمانان و مشهور در ميان آنهاست و اخذ به آن سبب هيچ‌گونه اختلاف و تفرقه‌اى نمى‌شود.

در اينجا اين سؤال پيش مى‌آيد كه چرا امام عليه السلام از دليل عقل و اجماع كه دو دليل قطعى از ادله چهارگانه فقه است سخنى به ميان نياورده است؟

پاسخ آن روشن است، زيرا كتاب و سنّت هم حجيت دليل عقل را صريحاً بيان كرده و هم حجيت اجماع را؛ خواه اجماع را يك دليل مستقل بدانيم و يا آن را به سنّت و كلام معصوم بازگردانيم.

نكته اولو الامر كيانند؟

درباره تفسير اولوا الامر در ميان مفسّران اختلاف نظر است. مفسّران اهل سنّت غالباً مقصود از آن را زمامداران و حاكمان وقت مى‌دانند و عجب اينكه استثنايى هم براى آن قائل نشده‌اند! نتيجه اين تفسير آن است كه مسلمانان وظيفه دارند از هر شكل حكومتى پيروى كنند حتى اگر حكومت مغول‌ها باشد.