مى‌داشتند و همراه پيامبر به سوى ميدان نبرد مى‌شتافتند. غالباً سلاح را خود تهيه مى‌كردند و مركب سوارى نيز از خودشان بود. البته قبل از حركت به سوى ميدان، پيامبر دستور مى‌داد آذوقه لشكر را از طريق زكات و تبرعاتى كه افراد داشتند تهيه كنند.

ولى در زمان‌هاى بعد كه حكومت اسلام گسترش يافت و چاره‌اى جز مقابله با لشكريان سازمان يافته دشمنان نداشتند، مسلمانان ناچار شدند به سپاه اسلام سازمان دهند و پادگان‌هايى براى آنها فراهم سازند. [1]

اصولًا شهر كوفه به عنوان «كوفة الجند» شمرده مى‌شد كه خود يك پادگان بزرگ بود.

البته در مواقع حساس افراد عادى نيز به سپاهيان مى‌پيوستند و به عنوان جهاد فى سبيل اللَّه كه وظيفه همه افراد قادر بر جهاد است در كنار سپاهيان مى‌ايستادند.

به هر حال يك چنين گروهى كه خود را آماده فداكارى براى حفظ حوزه اسلام كرده است بايد از نظر معيشت فارغ‌البال باشد، لذا در اسلام، ماليات خاصى به نام خراج و همچنين سهمى از زكات به عنوان فى سبيل اللَّه براى آنها قرار داده شده است.

جمله‌هاى سه گانه‌اى كه در سخن امام آمده مى‌تواند اشاره به نيازهاى مختلف سپاهيان باشد جمله‌

«الَّذِينَ يَقْوَوْنَ بِهِ عَلَى جِهَادِ عَدُوِّهِمْ»

اشاره به نيازهاى مربوط به ميدان جنگ از قبيل سلاح و مركب است.

جمله‌

«وَيَعْتَمِدُونَ عَلَيْهِ فِيمَا يُصْلِحُهُمْ»

اشاره به تأمين ضروريات زندگى است.

جمله‌

«وَيَكُونُ مِنْ وَرَاءِ حَاجَتِهِمْ»

مى‌تواند اشاره به امور رفاهى آنها باشد.

بعضى از شارحان اين جمله را چنين تفسير كرده‌اند: سپاهيان درآمدى داشته‌

[1]. درباره معناى خراج و مورد آن بحث مشروحى ذيل نامه 51 ذكر كرده‌ايم.