قراردادهاى مهم و پيمان‌هاى صلح و مانند آن و كتاب عامه تمام كارمندانى را شامل مى‌شود كه حساب و كتاب درآمدها و هزينه‌هاى دولت را در دست دارند، بدهى‌ها را مى‌پردازند، مطالبات را جمع‌آورى مى‌كنند و ممكن است در عصر ما شامل مراكز آموزش و پرورش نوجوانان و جوانان را نيز شامل شود.

اما قضات عدل تمام دستگاه دادگسترى اسلام را فرا مى‌گيرد كه در رأس آن قضات‌اند.

عمال انصاف و رفق، اشاره به فرمانداران و بخشدارانى است كه براى اداره شهرها و بخش‌هاى مختلف كشور اسلام تعيين مى‌شوند و اضافه آن به انصاف و رفق اشاره به اين است كه بايد از ميان كسانى انتخاب شوند كه واجد اين دو صفت برجسته‌اند؛ هم اهل انصاف باشند و حق را به حق‌دار برسانند و هم با مردم با محبّت و رفق و مدارا رفتار كنند.

اما اهل جزيه و خراج اشاره به دو گروه از شهروندان كشور اسلام است؛ اهل جزيه غير مسلمانانِ اهل كتاب‌اند كه در پناه حكومت اسلامى زندگى مى‌كنند و هر ساله ماليات سرانه‌اى كه غالباً مبلغ اندكى است مى‌پردازند و حكومت اسلام مدافع حقوق آنها و حافظ جان و مال و ناموس آنهاست.

گروه دوم كشاورزانى هستند كه اراضى متعلق به جامعه اسلامى را (به نام اراضى خراجيه) در اختيار دارند و كشاورزى و باغدارى مى‌كنند و هر سال مبلغى به عنوان خراج كه در واقع مال الاجاره آن اراضى است مى‌پردازند.

اما تجار و اهل صناعات كه به عنوان قشر مهم ديگرى از آنها ياد شده قسمت مهمى از جامعه اسلامى را در آن روز و مخصوصاً امروز تشكيل مى‌دهند كه امام در ادامه اين عهدنامه توصيه‌هاى متعددى درباره آنها دارد.

آخرين گروه كه به عنوان طبقه پايين از آنها ياد شده افراد پير و ناتوان و از كار افتاده و نيازمندند كه امام در ادامه اين عهدنامه درباره رسيدگى به وضع آنان‌