و نتيجه كار خود را با ديگران معاوضه كنند تا همگان از زحمات همه بهره‌مند شوند؛ گروهى مأمور حفظ نظم باشند، عده‌اى به كشاورزى و دامدارى براى تأمين مواد غذايى بپردازند، جمعيّتى به تعليم و تربيت فرزندان و قشرى به صنايع مختلف روى آورند، جمعى طبيب شوند و به درمان بيماران بپردازند و گروهى قاضى باشند و فصل خصومات كنند و ...

امروز كار به جايى رسيده است كه گاه در يك بخش از تأمين نيازهاى بشر مثلًا بهداشت و درمان، صدها يا هزاران شاخه‌هاى تخصصى پيدا شده و هر گروه در يك رشته فعاليت مى‌كنند.

بر اين اساس امام عليه السلام جامعه را به هفت طبقه كه در واقع هفت عمود خيمه زندگانى اجتماعى بشر است تقسيم فرموده، هرچند طبقات ديگرى نيز مى‌توان پيدا كرد؛ ولى عمده و اساس همين هفت قشر هستند.

مى‌فرمايد: « (اى مالك) بدان مردم يك كشور از گروه‌هاى متعددى تشكيل يافته‌اند كه هر يك جز به‌وسيله ديگرى اصلاح و تكميل نمى‌شود و هيچ كدام از ديگرى بى‌نياز نيست.

گروهى لشكريان خداوند هستند (كه امنيّت و نظم جامعه را تأمين و از آسيب دشمنان حفظ مى‌كنند).

گروه ديگرى نويسندگان عمومى و خصوصى هستند (كه برنامه آنها نگه داشتن حساب‌هاى مالى دولت، تنظيم بودجه، ثبت اسناد و تعليم و تربيت مردم است).

ع ديگرى قضات عدل و دادگسترند (كه به فصل خصومت و احقاق حقوق مى‌پردازند).

عدّه ديگرى عاملان انصاف و مدارا (و كارگزاران حكومت) هستند.

و قشرى ديگر اهل جزيه و خراج از غير مسلمانان هستند كه در پناه حكومت‌