تُحْدِثَنَّ سُنَّةً تَضُرُّ ...) مثلًا شخصى يا گروهى هفته‌اى از سال را به عنوان هفته نيكوكارى يا اكرام يتيمان يا پاك‌سازى مساجد يا كاشتن انواع درختان قرار مى‌دهند بى‌آنكه آن را به شرع نسبت دهند. اين سنّت صالح باقى مى‌ماند و افرادى به آن عمل مى‌كنند و در پرتو آن كارهاى نيكى صورت مى‌گيرد. امام عليه السلام به مالك اشتر دستور مى‌دهد هرگز اين گونه سنّت‌ها را نشكند و بگذارد مردم به آن عمل كنند و از بركاتش بهره‌مند شوند.

البته اگر سنّت‌هاى فاسد و مفسدى باشد؛ مانند آنچه در زمان جاهليت از انتقام‌جويى‌ها و زنده به‌گور كردن دختران و امثال آن وجود داشت، بايد با اين گونه سنّت‌هاى خرافى و غلط و غير انسانى مبارزه كرد.

تاريخ اسلام نيز نشان مى‌دهد كه پيغمبر اكرم سنّت‌هاى صالح پيشين را هرگز نشكست، بلكه آنها را تأييد فرمود. مانند سنّت‌هايى كه از عبدالمطلب به يادگار مانده بود؛ ولى با سنّت‌هاى زشت و خرافى سخت مبارزه كرد.

سپس امام عليه السلام همين مطلب را به صورت ديگرى بيان مى‌كند و مى‌فرمايد:

«و هرگز سنّت و روشى را كه به چيزى از سنّت‌هاى (حسنه) گذشته زيان وارد مى‌سازد ايجاد مكن كه اجر آن سنّت‌ها براى كسى خواهد بود كه آن را برقرار كرده و گناهش بر توست كه چيزى از آن را نقض كرده‌اى»؛

(وَلَا تُحْدِثَنَّ سُنَّةً تَضُرُّ بِشَيْ‌ءٍ مِنْ مَاضِي تِلْكَ السُّنَنِ، فَيَكُونَ الْأَجْرُ لِمَنْ سَنَّهَا، وَالْوِزْرُ عَلَيْكَ بِمَا نَقَضْتَ مِنْهَا).

در واقع امام مى‌فرمايد: سنّت‌هاى صالح پيشين را نه مستقيما بشكن و نه مزاحمتى براى آنها ايجاد كن كه آن را بشكند، بلكه بايد در حفظ آن سنّت‌ها بكوشى تا مردم به سبب پيروى از آن بهره‌مند گردند.

درباره اهمّيّت سنّت‌هاى حسنه و فرق آن با بدعت‌ها و همچنين سنّت‌هاى سيئه و آثار آن در جوامع انسانى، در پايان همين بحث سخن خواهيم گفت.