مشكلات خود را كنار مى‌كشند و چنين مى‌پندارند كه حفظ كشور و ايثار و فداكارى در راه آن بر عهده توده‌هاى مردم است؛ آنها قشر ممتازى هستند كه فقط بايد نظارت كنند و نظر دهند.

در سومين صفت مى‌فرمايد: «آنها در برابر انصاف (و رعايت حقوق مساوى بين شهروندان) از همه ناخشنودترند»؛

(وَأَكْرَهَ لِلْإِنْصَافِ)

، زيرا خود را قشر ممتازى مى‌دانند كه نبايد با ديگران در هيچ برنامه‌اى در يك صف قرار گيرند.

در چهارمين وصف مى‌افزايد: «و به هنگام درخواست (چيزى از حكومت) از همه اصرار كننده‌ترند»؛

(وَأَسْأَلَ بِالْإِلْحَافِ‌ [1])

، زيرا خود را طلبكار مى‌دانند و اضافه بر اين به زمامداران نزديكند و مى‌توانند خواسته خود را مكرر در مكرر عنوان كنند. به خلاف توده‌هاى مردم كه خواسته‌هاى خود را با اصرار بسيار كمترى همراه مى‌سازند و اصولا دسترسى چندانى به حاكمان ندارند.

در پنجمين و ششمين وصف مى‌فرمايد: «و در برابر عطا و بخشش كم‌سپاس‌ترند و به هنگام منع (از خواسته‌هايشان) ديرتر پذيراى عذر مى‌شوند»؛

(وَأَقَلَّ شُكْراً عِنْدَ الْإِعْطَاءِ، وَأَبْطَأَ عُذْراً عِنْدَ الْمَنْعِ)

، چرا كه عطا و بخشش را خدمتى از ناحيه حاكم نمى‌بينند، بلكه اداى دين مى‌شمرند و در برابر اداى دين نيازى به سپاسگزارى نمى‌بينند. آنها غالباً چنين مى‌پندارند كه اگر حمايت و نظارتشان بر امر حكومت نباشد، حكومت نمى‌تواند به حيات خود ادامه دهد، بنابراين آنها حق حيات بر حكومت دارند و هرچه به آنها داده شود كم است.

نيز به همين دليل اگر خواسته‌هاى آنها تأمين نشود كمتر حاضرند عذرى را بپذيرند و تمام عذرها را در اين زمينه ناموجه مى‌بينند و گاه عذر بدتر از گناه.

در هفتمين و آخرين ويژگى مى‌فرمايد: «و به هنگام رويارويى با مشكلاتِ‌

[1]. «إلحاف» از ريشه «لحف» بر وزن «حرف» در اصل به معناى پوشاندن و ملافه كشيدن آمده سپس به معناى‌اصرار و پافشارى در چيزى به‌كار رفته است؛ گويا به قدرى اصرار مى‌كند كه تمام وجود طرف را مى‌پوشاند.