و به واقعيات توجه ندارند. و در واقع مفهومى قديمى است كه در قالب الفاظ جديد ريخته شده است.

البته امروزه نوعى شيطنت بسيار مرموزى از سوى اين گروه خاص به‌كار گرفته مى‌شود كه با سلطه بر رسانه‌هاى جمعى سعى مى‌كنند افكار عمومى را فريب و به اصطلاح شستشوى مغزى بدهند به گونه‌اى كه تصور شود خواسته‌هاى آنها همان است كه توده‌هاى مردم مى‌خواهند، هرچند با كمى دقت مى‌توان به شگرد آنها پى برد.

گاه به شيوه ديگرى متوسل مى‌شوند و آن اينكه وسايل هوسرانى و لذات بى‌قيد و شرط جسمانى را در اختيار توده‌هاى مردم قرار مى‌دهند و آنها را بدين وسيله سرگرم مى‌سازند تا از آنچه در جامعه مى‌گذرد بى‌خبر بمانند. اگر آگاهانِ باهدف و مؤمن، آنها را هوشيار سازند تا در اين دام‌ها نيفتند به يقين قيامى خواهند كرد كه تومار زندگى اين زالو صفتان را در هم بپيچد.

از آنجا كه اين مسأله داراى اهمّيّت زيادى است، امام عليه السلام در ادامه اين سخن به شرح بيشترى پرداخته و انگشت روى جزئيات مسأله مى‌گذارد و صفات آن گروه از خواص و همچنين ويژگى‌هاى توده‌هاى زحمت‌كش جامعه را به تفصيل برمى‌شمارد. نخست به سراغ صفات نكوهيده خواص از خود راضى مى‌رود و هفت ويژگى براى آنها ذكر مى‌كند.

در اوّلين و دومين صفت مى‌فرمايد: «و (بدان كه) هيچ كس از رعايا از نظر هزينه‌هاى زندگى در حالت آرامش و صلح، بر والى سنگين‌تر و به هنگام بروز مشكلات، كم‌يارى‌تر از خواص (از خود راضى و پر توقع) نيست»؛

(وَلَيْسَ أَحَدٌ مِنَ الرَّعِيَّةِ أَثْقَلَ عَلَى الْوَالِي مَؤُونَةً فِي الرَّخَاءِ، وَأَقَلَّ مَعُونَةً لَهُ فِي الْبَلَاءِ).

آنها از والى توقعات بسيار و خواسته‌هاى بى‌شمار دارند و كيسه‌هايى براى منافع خود دوخته‌اند كه به اين آسانى پر نمى‌شود و به عكس به هنگام بروز