روشن است ترك انصاف و روى آوردن به انواع تبعيض‌ها ظلم فاحش و آشكار است و مى‌دانيم خداوند عادل و حكيم دشمن ظالمان و يار مظلومان است. گفتنى است امام عليه السلام بر اين معنا تأكيد مى‌كند كه خداوند به دشمنى و مخاصمت هركس اقدام كند هيچ عذر و بهانه‌اى را از او نمى‌پذيرد و تعبير به‌

«أَدْحَضَ حُجَّتَهُ»

اشاره به همين معناست. ممكن است در گناهان ديگر اعذار غير موجهى به لطف خدا و از طريق غفاريت او پذيرفته شود؛ ولى در مورد ظلم و ستم هيچ عذرى پذيرفته نيست و تنها راه نجات از خصومت پروردگار و عقوبت او اين است كه دست از ظلم بكشد و از گذشته توبه كند و حقوق از دست رفته را به صاحبانش باز گرداند و جبران نمايد.

امام عليه السلام در ادامه اين سخن كيفر شديد ظالمان را كه در نوع خود بى‌نظير است شرح مى‌دهد. مى‌فرمايد: « (بدان) هيچ چيز در تغيير نعمت‌هاى خداوند و تعجيل انتقام و كيفر او از اصرار بر ظلم و ستم سريع‌تر نيست، زيرا خداوند دعاى مظلومان را (بر ضد تو) مى‌شنود و در كمين ستم‌كاران است»؛

(وَلَيْسَ شَيْ‌ءٌ أَدْعَى إِلَى تَغْيِيرِ نِعْمَةِ اللَّهِ وَتَعْجِيلِ نِقْمَتِهِ مِنْ إِقَامَةٍ عَلَى‌ ظُلْمٍ، فَإِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ دَعْوَةَ الْمُضْطَهَدِينَ‌ [1]، وَهُوَ لِلظَّالِمِينَ بِالْمِرْصَادِ).

اين جمله هشدار كوبنده‌اى به ظالمان است كه بدانند مجازات كيفر آنها تنها حواله به قيامت نمى‌شود، بلكه در اين جهان نيز گرفتار كيفر اعمال خود خواهند شد. آن هم نه در دراز مدت، بلكه در كوتاه مدت. آرى آنچه با سرعت باعث تغيير نعمت‌ها مى‌شود و عذاب الهى را فرا مى‌خواند اقامه بر ظلم و اصرار بر ستم است.

[1]. «المُضْطَهِدينَ» جمع «مُضْطَهدّ» به معناى مظلوم و ستم‌ديده است و از ريشه «ضهد» بر وزن «مهد» به معناى ظلم گرفته شده است.