پراهمّيّت و «سنن» اشاره به واجباتى باشد كه در درجه پس از آن قرار دارد.

از تعبير به‌

«وَلَا يَشْقَى إِلَّا مَعَ جُحُودِهَا»

معلوم مى‌شود كه راه سعادت دنيا وآخرت منحصر در همين راه است و طرق ديگر سبب گمراهى است. البته اين تعبير ادراكات عقلى و هدايت‌هاى آن را نفى نمى‌كند، زيرا از جمله امورى كه در كتاب اللَّه بر آن تاكيد شده پيروى از عقل و خرد است كه ده‌ها آيه از قرآن مجيد بر آن تأكيد كرده است.

در سومين دستور مى‌افزايد: «او را مأمور مى‌كند كه (آيين) خدا را با قلب و دست و زبان يارى كند، چرا كه خداوند متعال يارى كسى كه او را يارى كند و عزت كسى كه او را عزيز دارد بر عهده گرفته است»؛

(وَأَنْ يَنْصُرَ اللَّهَ سُبْحَانَهُ بِقَلْبِهِ وَيَدِهِ وَلِسَانِهِ؛ فَإِنَّهُ، جَلَّ اسْمُهُ، قَدْ تَكَفَّلَ بِنَصْرِ مَنْ نَصَرَهُ، وَإِعْزَازِ مَنْ أَعَزَّهُ).

تعبير به يارى كردن خداوند به قلب و يد و لسان به گفته بعضى از شارحان؛ قلب اشاره به اعتقادات، و يد اشاره به جهاد با دشمن، و لسان اشاره به امر به معروف و نهى از منكر است؛ ولى بعضى معتقدند قلب تنها اشاره به اعتقادات نيست، بلكه بيزارى درونى از زشتى‌ها و عشق و علاقه به اعمال نيك نيز جزء آن است و همچنين يد تنها اشاره به جهاد با دشمن نيست، بلكه امر به معروف و نهى از منكر را در آنجا كه احتياج به اقدامات عملى دارد و طبعاً وظيفه حكومت اسلامى است، نيز شامل مى‌شود و لسان هرگونه آموزش و تعليم و تربيت صحيح اضافه بر امر به معروف و نهى از منكر را فرا مى‌گيرد.

تعبير به‌

«قَدْ تَكَفَّلَ بِنَصْرِ مَنْ نَصَرَهُ»

اشاره به آيات شريفه‌اى از قرآن است كه ناظر به اين معناست از جمله در سوره محمّد آيه 7: «إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ يَنْصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدامَكُم».

در چهارمين دستور مى‌فرمايد: «و (نيز) به او فرمان مى‌دهد كه هواى نفس‌