ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ* وَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ». [1]

اشاره به اينكه اين افراد كه براى ايجاد مفسده و اختلاف در ميان مسلمانان به تلاش و كوشش بر مى‌خيزند و همچنين فرمانده اصلى آنها هيچ كدام سودى نخواهند برد و شر و فساد دامن آنها را نيز خواهد گرفت.

سپس قثم بن عباس را مخاطب ساخته مى‌فرمايد: «حال كه چنين است براى حفظ آنچه در دست دارى قيام كن، قيام شخصى دور انديش و محكم و نيرومند، قيام شخصى خير خواه و عاقل كه از سلطان خويش پيروى مى‌كند و مطيعِ فرمان امام خويش است»؛

(فَأَقِمْ عَلَى‌ مَا فِي يَدَيْكَ قِيَامَ الْحَازِمِ الصَّلِيبِ‌ [2]، وَالنَّاصِحِ‌

اللَّبِيبِ‌ [3]، التَّابِعِ لِسُلْطَانِهِ، الْمُطِيعِ لِإِمَامِهِ).

بدين وسيله امام عليه السلام اراده او را تقويت مى‌كند و براى انجام وظيفه در مقابل توطئه معاويه و خراب كاران شام آماده مى‌سازد و در ضمن بر نظارت خود نسبت به اعمال وى تأكيد مى‌ورزد.

امام عليه السلام در اين بيان كوتاه و پر معنا شرايط فرماندارى موفق را بيان كرده است:

دورانديش بودن، محكم در برابر حوادث ايستادن، خيرخواه مردم و پيشوا و امام بودن، و چشم و گوش بر امر و فرمان داشتن. به يقين اگر اين شرايط در هر مدير و فرمانده‌اى جمع شود در كار خود موفق خواهد بود و توطئه‌هاى دشمن را در هم خواهد شكست.

آن‌گاه در پايان اين نامه هشدار ديگرى به او مى‌دهد و مى‌فرمايد: «از انجام عملى كه ناگزير شوى در برابر آن عذرخواهى كنى بپرهيز. و هرگز به هنگام اقبال نعمت مغرور وسرمست مباش و نه در شدايد و مشكلات سست وترسو. والسلام»؛

[1]. زلزال، آيه 7 و 8.

[2]. «الصليب» از ريشه «صلب» بر وزن «صبح» به معناى شدت يافتن و هر شى‌ء شديد و محكم است و صليب رابدين جهت «صليب» مى‌گويند كه از چوب‌هاى محكم براى دار زدن در آن استفاده مى‌شود.

[3]. «اللبيب» يعنى صاحب عقل و خرد از ريشه «لُبّ» به معناى مغز گرفته شده است.