مى‌فروشند»؛

(الَّذِينَ يَلْبِسُونَ‌ [1] الْحَقَّ بِالْبَاطِلِ، وَيُطِيعُونَ الْمَخْلُوقَ فِي مَعْصِيَةِ

الْخَالِقِ، وَيَحْتَلِبُونَ‌ [2] الدُّنْيَا دَرَّهَا [3] بِالدِّينِ، وَيَشْتَرُونَ عَاجِلَهَا بِآجِلِ الْأَبْرَارِ الْمُتَّقِينَ).

بديهى است كسانى كه كوردل و چشم و گوش بسته‌اند از اين امور امتناعى ندارند؛ براى اغفال مردم حق و باطل را به هم مى‌آميزند و براى جلب رضايت مخلوق و به دست آوردن جوايز او فرمان خدا را زير پا مى‌گذارند و براى به دست آوردن متاع دنيا سرمايه دينى خود را از دست مى‌دهند و آنها كسانى هستند كه چشم بصيرتشان به قدرى ضعيف است كه تنها دنيايى را كه پيش پاى آنهاست و زودگذر است مى‌بينند و جهان آخرت را با آن‌همه نعمت‌ها و مواهب معنوى و مادى كه اندكى دور دست‌تر است نمى‌بينند. به همين دليل آن را ناچيز مى‌شمرند و به آسانى به دنيا مى‌فروشند.

بديهى است معاويه هرگز از كسانى كه مختصر ايمان و سابقه‌اى در اسلام داشتند براى اين كارها انتخاب نمى‌كرد. دقيقا جستجو مى‌كرد افرادى را پيدا كند كه نه دينى داشته باشند نه ايمانى، نه عقلى و نه وجدانى. بندگان و غلامانى باشند جان و دل بر كف و چشم بر امر و گوش بر فرمان؛ و اين است راه و رسم همه حاكمان جور و دغل‌كار.

آن‌گاه امام عليه السلام به اين حقيقت اشاره مى‌كند كه هركس كار نيك و بدى كند پاداش و كيفر آن را خواهد ديد مى‌فرمايد: «در حالى كه هيچ كس جز انجام دهنده كار نيك به پاداش آن نمى‌رسد و كسى جز فاعل شر، كيفر آن را نمى‌بيند»؛

(وَلَنْ يَفُوزَ بِالْخَيْرِ إِلَّا عَامِلُهُ، وَلَا يُجْزَى‌ جَزَاءَ الشَّرِّ إِلَّا فَاعِلُهُ).

اين نكته برگرفته از آيات شريفه قرآن است كه مى‌فرمايد: «فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ‌

[1]. «يلبسون» از ريشه «لبس» بر وزن «حبس» به معناى مشتبه ساختن و «لُبس» بر وزن «خمس» به معناى‌پوشش و پوشيدن است.

[2]. «يَحْتلبون» از ريشه «حلب» بر وزن «حمد» به معناى دوشيدن شير است.

[3]. «درّ» به معناى شير يا شير فراوان و به معناى مصدرى به معناى ريزش باران يا مايعات ديگر است.