اهداف خود قرار داده بود.

در كتاب‌ صفين‌ آمده است: هنگامى كه لشكر شام قرآن‌ها را بر سر نيزه‌ها بلند كردند، اميرمؤمنان عليه السلام فرمود:

«عِبادَ اللَّهِ إنّي أَحَقُّ مَنْ أجابَ إلى‌ كِتابِ اللَّهِ وَلكنَّ مُعاوِيَةَ وَعَمْرَو بْنَ الْعاصِ وَابْنَ أبي مُعيطٍ وَحَبيبَ بْنَ مُسْلِمَةٍ وَابْنَ أَبي سَرْحٍ لَيْسُوا بِأَصْحابِ دِينٍ وَلا قُرآنٍ إنّي أعْرَفُ بِهِمْ مِنْكُمْ صَحِبْتَهُمْ أطْفالًا وَصَحِبْتُهُمْ رِجالًا فَكانُوا شَرَّ أطْفالٍ وَشَرَّ رِجالٍ؛

اى مردم من سزاوارترين كسى هستم كه به دعوت قرآن پاسخ مى‌گويم و ليكن معاويه و عمرو بن عاص و ابن ابى معيط و حبيب بن مسلمه و ابن ابى سرح نه دين دارند و نه اهل قرآنند من آنها را بهتر از شما مى‌شناسم. از كوچكى با آنها بودم و در بزرگسالى نيز با آنها سر و كار داشتم آنها بدترين كودكان و بدترين مردان بودند». [1]

از اين عبارت معلوم مى‌شود كه امام عليه السلام به اين حكميت ساختگى و دروغين قرآن هرگز راضى نبود؛ ولى جمعى از ياران ناآگاه، آن را بر امام تحميل نمودند و هنگامى كه عاقبت سوء آن را مشاهده كردند پشيمان شدند و عجب اينكه بر قبول حكميت از سوى امام معترض شدند.

[1]. صفين، ص 489.