« «وَأَنْذِرْهُمْ يَوْمَ الْحَسْرَةِ إِذْ قُضِىَ الْأَمْرُ وَهُمْ في‌ غَفْلَةٍ وَهُمْ لا يُؤْمِنُونَ»؛ آنها را از روز حسرت (روز رستاخيز) بترسان، در آن هنگام كه همه چيز پايان مى‌يابد (بهشتيان به سوى بهشت و دوزخيان به سوى دوزخ مى‌روند) ولى (امروز) آنها در غفلتند و ايمان نمى‌آورند». [1]

در آيه 54 سوره يونس مى‌خوانيم: « «وَلَوْ أَنَّ لِكُلِّ نَفْسٍ ظَلَمَتْ ما فِى الْأَرْضِ لَافْتَدَتْ بِهِ وَأَسَرُّوا النَّدامَةَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذابَ وَقُضِىَ بَيْنَهُمْ بِالْقِسْطِ وَهُمْ لا يُظْلَمُونَ»؛ اگر آنها و هر كس ستم (بر خويشتن و ديگران) كرده تمامى آنچه را روى زمين است در اختيار داشته باشد (همه را براى نجات خويش) فديه مى‌دهد. و هنگامى كه عذاب را ببينند (سخت پشيمان مى‌شوند اما) پشيمانى خود را كتمان مى‌كنند (مبادا رسواتر شوند) و در ميان آنها به عدالت داورى مى‌شود، و ستمى بر آنها نخواهد شد».

در بعضى از نسخ نهج‌البلاغه «يَغْتَبَطُ» به صورت صيغه مجهول آمده و مفهومش اين است: آنها كه كار نيك كرده‌اند مورد غبطه واقع مى‌شوند و اين تعبير با مفهوم غبطه سازگارتر است.

سپس امام عليه السلام در آخرين نكته پس از اندرزهاى تكان‌دهنده پيشين به سراغ هدف اصلى نامه مى‌رود و مى‌فرمايد: «تو ما را به حكميّت قرآن دعوت كردى در حالى كه خود اهل قرآن نيستى. (ما گرچه حكميّت قرآن را پذيرفتيم) ولى مقصود ما پاسخ به تو نبود، بلكه به قرآن پاسخ داديم و حكمش را گردن نهاديم والسّلام»؛

(وَقَدْ دَعَوْتَنَا إِلَى حُكْمِ الْقُرْآنِ وَلَسْتَ مِنْ أَهْلِهِ، وَلَسْنَا إِيَّاكَ أَجَبْنَا، وَلَكِنَّا أَجَبْنَا الْقُرْآنَ فِي حُكْمِهِ، وَالسَّلَامُ).

به يقين معاويه اهل قرآن نبود و قراين تاريخى نشان مى‌دهد ايمان درستى به آن نداشت، بلكه قرآن را ابزارى براى رهايى از شكست قطعى و رسيدن به‌

[1]. مريم، آيه 39.