نكته اهمّيّت امر به معروف و نهى از منكر

درباره اهمّيّت امر به معروف و نهى از منكر بحث‌هاى گسترده‌اى در آيات قرآن مجيد و روايات وارد شده است كه در اينجا تنها به دو روايت قناعت مى‌كنيم:

در حديثى از امام باقر عليه السلام مى‌خوانيم:

«إِنَّ الْأَمْرَ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّهْيَ عَنِ الْمُنْكَرِ سَبِيلُ الْأَنْبِيَاءِ وَمِنْهَاجُ الصُّلَحَاءِ فَرِيضَةٌ عَظِيمَةٌ بِهَا تُقَامُ الْفَرَائِضُ وَتَأْمَنُ الْمَذَاهِبُ وَتَحِلُّ الْمَكَاسِبُ وَتُرَدُّ الْمَظَالِمُ وَتُعْمَرُ الْأَرْضُ وَيُنْتَصَفُ مِنَ الْأَعْدَاءِ وَيَسْتَقِيمُ الْأَمْر؛

امر به معروف و نهى از منكر راه انبيا و طريقه صالحان است فريضه بزرگى است كه با آن ساير فرايض برپا مى‌گردد جادّه‌ها امن و امان و كسب‌ها حلال مى‌شود، حقوق غصب شده به صاحبانش بازگردانده شده و زمين‌ها آباد مى‌گردد و از دشمنان انتقام گرفته خواهد شد و تمام امور سامان مى‌يابد». [1]

در ذيل همين حديث آمده است كه خداوند عزّوجل به شعيب پيامبر صلى الله عليه و آله وحى فرستاد كه من صد هزار نفر از قوم تو را كيفر خواهم داد؛ چهل هزار نفر از اشرار و شصت هزار نفر از اخيار! شعيب عرضه داشت: پروردگارا اشرار به جاى خود، اخيار چرا؟ خداوند عزّوجل به او وحى فرستاد:

«دَاهَنُوا أَهْلَ الْمَعَاصِي وَلَمْ يَغْضَبُوا لِغَضَبِي؛

با گنهكاران راه سازش و بى‌تفاوتى پيش گرفتند و هرگز به جهت خشم من خشمگين نشدند». [2]

در حديث ديگرى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم:

«الْأَمْرُ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّهْيُ عَنِ الْمُنْكَرِ خَلْقَانِ مِنْ خَلْقِ اللَّهِ فَمَنْ نَصَرَهُمَا أَعَزَّهُ اللَّهُ وَمَنْ خَذَلَهُمَا خَذَلَهُ اللَّهُ؛

امر به معروف و نهى از منكر دو مخلوق (برجسته) از مخلوقان خدايند هركس اين دو

[1]. كافى، ج 5، ص 55، ح 1.

[2]. همان مدرك.