را يارى كند خدا به او عزّت مى‌بخشد و هركس دست از يارى اين دو بردارد خدا او را مخذول مى‌كند». [1]

تعبير به مخلوق در واقع نوعى تشبيه است. اين احتمال نيز وجود دارد كه خُلق به معناى خصلت باشد، ولى به قرينه ذيل حديث اين احتمال بعيد به نظر مى‌رسد.

در هر حال مسأله امر به معروف و نهى از منكر از امورى است كه هم خداوند متعال به‌وسيله انبيا و اوليايش آن را انجام مى‌دهد و هم انبياى الهى و اوصياى آنها و هم تمام مردم به آن مأمورند.

در پايان اين بخش از وصيت‌نامه بايد با صراحت اعتراف كرد كه دستورات ده‌گانه فوق چنانچه در زندگى مسلمانان پياده شود هم دنياى آنها تأمين مى‌گردد و با عزّت و قدرت و سربلندى خواهند زيست و هم آخرت آنها قرين سعادت و خوشبختى خواهد بود و از شخصيتى مانند اميرمؤمنان عليه السلام جز اين انتظار نمى‌رود كه در بستر شهادتش برنامه سعادت دنيا و آخرت را در وصيت‌نامه كوتاهش بيان فرمايد.

[1]. كافى، ج 5، ص 59، ح 11.